اِلهى هَدَيْتَنى فَلَهَوْتُ، وَ وَعَظْتَ فَقَسَوْتُ، وَ اَبْلَيْتَ
بارالها، هدايتم فرمودى ولى به كارهاى پوچ پرداختم، و پندم دادى اما سنگدل شدم، و بهترين نعمت
الْجَميلَ فَعَصَيْتُ، ثُمَّ عَرَفْتُ ما اَصْدَرْتَ اِذْ عَرَّفْتَنيهِ،
به من دادى و نافرمانى كردم، سپس به زشتى گناه آگاهم فرمودى و از آنم بازداشتى و من از آن آگاه شدم،
فَاسْتَغْفَرْتُ فَاَقَلْتَ، فَعُدْتُ فَسَتَرْتَ، فَلَكَ - اِلهِى -
پس از تو آمرزش خواستم و از من درگذشتى، ولى به گناه بازگشتم و تو پوشاندى، پس ستايش
الْحَمْدُ. تَقَحَّمْتُ اَوْدِيَةَ الْهَلاكِ، وَحَلَلْتُ شِعابَ تَلَفٍ،
توراست اى خداى من. خود را به واديهاى هلاكت افكنده‏ام، و به درّه‏هاى تباهى وارد شده‏ام،
تَعَرَّضْتُ فيها لِسَطَواتِكَ، وَ بِحُلُولِها عُقُوباتِكَ، وَ وَسِيلَتى
و با ورود در آن در معرض قهر تو قرار گرفته‏ام، وبا فرود آمدن در آن با عقوبتت روبرو شده‏ام، و وسيله‏ام

اِلَيْكَ التَّوْحيدُ، وَذَريعَتى اَنّى لَمْ اُشْرِكْ بِكَ شَيْئاً، وَ لَمْ اَتَّخِذْ
به سوى تو توحيد است، و دستگيره‏ام آن است كه چيزى را با حضرتت شريك نساختم، و با
مَعَكَ اِلهاً، وَقَدْ فَرَرْتُ اِلَيْكَ بِنَفْسى، وَ اِلَيْكَ مَفَرُّ
حضرتت خدايى نگرفتم، و اكنون با وجودم به سويت گريزانم، و گريزگاه انسان
الْمُسى‏ءِ، وَمَفْزَعُ الْمُضَيِّعِ لِحَظِّ نَفْسِهِ الْمُلْتَجِئِ. فَكَمْ مِنْ
بدكار و پناهگاه آن كه سود خويش را از دست داده و پناهنده شده درگاه توست، پس چه بسا
عَدُوٍّ انْتَضى‏ عَلَىَّ سَيْفَ عَداوَتِهِ، وَشَحَذَ لى ظُبَةَ مُدْيَتِهِ،
دشمنى كه شمشير دشمنيش را بر من برهنه نموده، و دم تيغش را عليه من تيز كرده،
وَ اَرْهَفَ لى شَبا حَدِّهِ، وَ دافَ لى قَواتِلَ سُمُومِهِ، وَ سَدَّدَ
و سر نيزه‏اش را به قصد حمله بر من تند ساخته، و زهرهاى كشنده‏اش را به آشاميدنيم آميخته، و مرا
نَحْوى صَوآئِبَ سِهامِهِ، وَلَمْ تَنَمْ عَنّى عَيْنُ حِراسَتِهِ، وَاَضْمَرَ
آماج تيرهاى خود نموده، و ديده مراقبتش از من نخفته، و تصميم
اَنْ يَسُومَنِى الْمَكْرُوهَ، وَ يُجَرِّعَنى زُعاقَ مَرارَتِهِ، فَنَظَرْتَ
گرفته كه به من زيانى رساند، و از آب ناگوار و تلخش به من بچشاند، ولى تو
- يااِلهى - اِلى ضَعْفى عَنِ احْتِمالِ الْفَوادِحِ، وَعَجْزى عَنِ
- اى خداى من - ناتوانى و ضعفم را از تحمل بارهاى گران، و عجزم را از
الْاِنْتِصارِ مِمَّنْ قَصَدَنى بِمُحارَبَتِهِ، وَ وَحْدَتى فى كَثيرِ
انتقام گرفتن از آن كه قصد كارزار - من كرده، و تنهايى مرا در برابر بسيارىِ عدّه كسانى‏كه

عَدَدِ مَنْ ناوانى، وَ اَرْصَدَ لى بِالْبَلآءِ فيما لَمْ اُعْمِلْ فيهِ
با من دشمنى نموده، و در حال بى‏خبرى من در كمين گرفتار كردن من نشسته‏اند
فِكْرى، فَابْتَدَاْتَنى بِنَصْرِكَ، وَشَدَدْتَ اَزْرى بِقُوَّتِكَ، ثُمَّ
در نظر گرفتى، پس به نصرتم آغاز كردى، و پشتم را به قدرتت محكم نمودى، آنگاه
فَلَلْتَ لى حَدَّهُ، وَصَيَّرْتَهُ مِنْ بَعْدِ جَمْعٍ عَديدٍ وَحْدَهُ، وَ
حِدّت او را شكستى، و پس از آنكه در جمع كثيرى بود وى را تنها گذاشتى، و
اَعْلَيْتَ كَعْبى عَلَيْهِ، وَ جَعَلْتَ ما سَدَّدَهُ مَرْدُوداً عَلَيْهِ،
مرا بر او پيروز نمودى، و تيرى را كه به‏سوى من نشانه گرفته بود به سوى خودش بازگرداندى،
فَرَدَدْتَهُ لَمْ يَشْفِ غَيْظُهُ، وَلَمْ يَسْكُنْ غَليلُهُ، قَدْ عَضَّ عَلى‏
و بدون اينكه خشمش تسكين يابد، و آتش‏كينه‏اش فرو نشيند، اورا بازگرداندى، تا سر انگشتان خود را
شَواهُ، وَاَدْبَرَ مُوَلِّياً قَدْ اَخْلَفَتْ سَراياهُ. وَكَمْ مِنْ باغٍ بَغانى
به دندان گزيد، و رخ برتافت در حالى‏كه لشگرش از هم پاشيد. و چه بسا متجاوزى كه با حيله‏هاى خود
بِمَكآئِدِهِ، وَنَصَبَ لى شَرَكَ مَصآئِدِهِ، وَ وَكَّلَ بى تَفَقُّدَ
درباره‏ام ستم كرده، و دامهاى شكارش را برايم پهن كرده، و همّت خود را بر زير نظر داشتن من
رِعايَتِهِ، وَاَضْبَاَ اِلَىَّ اِضْبآءَ السَّبُعِ لِطَريدَتِهِ انْتِظاراً لاِنْتِهازِ
گماشته، و چون درنده‏اى كه‏به انتظار به دست‏آوردن فرصت براى شكارش كمين نمايد در كمين
الْفُرْصَةِ لِفَريسَتِهِ، وَهُوَ يُظْهِرُ لى بَشاشَةَ الْمَلَقِ، وَيَنْظُرُنى
من نشسته، در حالى‏كه خوشرويى چاپلوسى را برايم اظهار مى‏كرد، و با شدت

عَلى‏شِدَّةِ الْحَنَقِ،فَلَمّا رَاَيْتَ - يااِلهى،تَبارَكْتَ وَتَعالَيْتَ -
خشم مرا مى‏پاييد، و چون تو - اى خداى من كه والا و برترى - فساد باطن و زشتى آنچه را در دل
دَغَلَ سَريرَتِهِ، وَقُبْحَ مَا انْطَوى‏ عَلَيْهِ، اَرْكَسْتَهُ لاُِمِّ رَاْسِهِ
داشت ديدى، او را با مغز در آن گودالى كه براى شكار كنده بود
فى زُبْيَتِهِ، وَ رَدَدْتَهُ فى مَهْوى‏ حُفْرَتِهِ، فَانْقَمَعَ بَعْدَ اسْتِطالَتِهِ
درانداختى، و در پرتگاه ساخته‏اش افكندى، تا پس از طغيانش ذليلانه در بند دامى كه
ذَليلاً فى رِبَقِ حِبالَتِهِ الَّتى كانَ يُقَدِّرُ اَنْ يَرانى فيها، وَقَدْ
خيال داشت مرا در آن ببيند درافتاد، و اگر
كادَ اَنْ يَحُلَّ بى لَوْلا رَحْمَتُكَ ما حَلَّ بِساحَتِهِ. وَكَمْ مِنْ
رحمت تو نبود آنچه بر سر او آمد نزديك بود بر سر من آيد. و چه بسا
حاسِدٍ قَدْ شَرِقَ بى بِغُصَّتِهِ، وَشَجِىَ مِنّى بِغَيْظِهِ، وَسَلَقَنى
حسودى كه به‏سبب من اندوه گلوگيرش شد، و شدت خشم همچون استخوان در گلويش گير كرد، و با
بِحَدِّ لِسانِهِ، وَ وَحَرَنى بِقَرْفِ عُيُوبِهِ، وَجَعَلَ عِرْضى
نيش زبان مرا اذيت كرد، و مرا به عيوب خودش طعنه زد، و آبرويم را آماج
غَرَضاً لِمَراميهِ، وَقَلَّدَنى خِلالاً لَمْ تَزَلْ فيهِ، وَ وَحَرَنى
تير حسادت كرد، و مسائلى بر من بست كه دائم در خودش بود، و از روى نيرنگ
بِكَيْدِهِ، وَ قَصَدَنى بِمَكيدَتِهِ، فَنادَيْتُكَ - يااِلهى - مُسْتَغيثاً
بر من خرده گرفت، و با فريبش آهنگ من نمود، آنگاه - اى خداى من - فرياد خواهانه تو را صدا

بِكَ، واثِقاً بِسُرْعَةِ اِجابَتِكَ، عالِماً اَنَّهُ لايُضْطَهَدُ مَنْ اَوى
زدم، در حالى‏كه به سرعت مستجاب شدن دعا اطمينان داشتم، و آگاه بودم كه هركس در سايه حمايتت
اِلى‏ ظِلِّ كَنَفِكَ، وَلايَفْزَعُ مَنْ لَجَأَ اِلى‏ مَعْقِلِ انْتِصارِكَ،
جا گرفت ستم نبيند، و هر كه به پناهگاه انتقام تو پناه برد او را وحشتى نباشد،
فَحَصَّنْتَنى مِنْ بَاْسِهِ بِقُدْرَتِكَ. وَكَمْ مِنْ سَحآئِبِ مَكْرُوهٍ
و تو مرا به قدرت خود از شر او نگاهداشتى. و چه بسا ابرهاى گرفتارى كه از من
جَلَّيْتَها عَنّى، وَسَحآئِبِ نِعَمٍ اَمْطَرْتَها عَلَىَّ، وَجَداوِلِ
برطرف فرمودى، و ابرهاى نعمت كه بر من باراندى، و چه جويبارهاى رحمت
رَحْمَةٍ نَشَرْتَها، وَعافِيَةٍ اَلْبَسْتَها، وَاَعْيُنِ اَحْداثٍ طَمَسْتَها،
كه روان ساختى، وعافيت كه بر من پوشاندى، و چشمه‏هاى حوادث كه به خاك انباشتى،
وَغَواشى كُرُباتٍ كَشَفْتَها. وَ كَمْ مِنْ ظَنٍّ حَسَنٍ حَقَّقْتَ،
و پرده‏هاى غم كه برطرف كردى. و چه بسا گمان نيكو كه آن را تحقق دادى،
وَ عَدَمٍ جَبَرْتَ، وَصَرْعَةٍ اَنْعَشْتَ، وَمَسْكَنَةٍ حَوَّلْتَ،
و تهيدستى كه جبران فرمودى، و درافتادنى كه بلند كردى، و بيچارگى كه از ميان برداشتى،
كُلُّ ذلِكَ اِنْعاماً وَتَطَوُّلاً مِنْكَ، وَفى جَميعِهِ انْهِماكاً مِنّى
تمام اينها از روى تفضل و انعام تو بوده، و در همه آنها من در گناهان
عَلى‏ مَعاصيكَ، لَمْ‏تَمْنَعْكَ اِسآئَتى عَنْ اِتْمامِ اِحْسانِكَ،
دست و پا مى‏زدم، اما بدكردارى من تو را از كامل كردن احسانت بازنداشت،

وَلا حَجَرَنى ذلِكَ عَنِ ارْتِكابِ مَساخِطِكَ، لاتُسْئَلُ عَمّا
و اين احسانت مرا از ارتكاب علل خشم تو منع ننمود، تو در انجام برنامه خود مسئول نيستى، و همانا از
تَفْعَلُ، وَ لَقَدْ سُئِلْتَ فَاَعْطَيْتَ، وَلَمْ تُسْئَلْ فَابْتَدَاْتَ،
تو درخواست شد عطا كردى، و درخواست نشد و آغاز به بخشش نمودى،
وَاسْتُميحَ فَضْلُكَ فَما اَكْدَيْتَ، اَبَيْتَ يامَوْلاىَ اِلاّ اِحْساناً
و - فضلت طلبيده شد و كم نگذاشتى، تو خوددارى كردى اى مولاى من مگر از احسان و
وَامْتِناناً وَتَطَوُّلاً وَ اِنْعاماً، وَ اَبَيْتُ اِلاّ تَقَحُّماً لِحُرُماتِكَ، وَ
اكرام و تفضل و انعام، و من خوددارى كردم مگر از درافتادن در محرمات، و
تَعَدِّياً لِحُدُودِكَ، وَغَفْلَةً عَنْ وَعيدِكَ. فَلَكَ الْحَمْدُ اِلهى مِنْ
تجاوز از حدودت، و غفلت از تهديدت. پس حمد مخصوص توست اى خداى من: مقتدرى كه
مُقْتَدِرٍ لايُغْلَبُ، وَ ذى اَناةٍ لاتَعْجَلُ. هذا مَقامُ مَنِ اعْتَرَفَ
مغلوب نمى‏گردى، و مهلت‏دهنده‏اى كه - شتاب نمى‏كنى. اين مقام كسى است كه
بِسُبُوغِ النِّعَمِ، وَ قابَلَها بِالتَّقْصيرِ، وَشَهِدَ عَلى‏ نَفْسِهِ
به فراوانى نعمتها اعتراف نموده، و آن را به‏تقصير مقابله كرده، و درباره خود به ضايع كردن همه
بِالتَّضْييعِ. اَللَّهُمَّ فَاِنّى اَتَقَرَّبُ اِلَيْكَ بِالْمُحَمَّدِيَّةِ الرَّفيعَةِ،
امورش گواهى داده است. بار خدايا به وسيله مقام بلند محمدى،
وَالْعَلَوِيَّةِ الْبَيْضآءِ، وَ اَتَوَجَّهُ اِلَيْكَ بِهِما اَنْ تُعيذَنى مِنْ
و ولايت روشن علوى به تو تقرب مى‏جويم، و به واسطه آن دو به سويت رو مى‏كنم كه مرا

شَرِّ كَذا وَكَذا، فَاِنَّ ذلِكَ لايَضيقُ عَلَيْكَ فى وُجْدِكَ، وَ
از شر فلان و فلان پناه دهى، زيرا اين پناه دهى در جنب توانگريت تورا دچار مضيقه نمى‏كند، و
لا يَتَكَاَّدُكَ فى قُدْرَتِكَ، وَ اَنْتَ عَلى‏ كُلِّ شَىْ‏ءٍ قَديرٌ. فَهَبْ لى - يا
در جنب قدرتت تورا به زحمت نمى‏اندازد، و تو بر همه چيز توانايى. پس از رحمت
اِلهى - مِنْ رَحْمَتِكَ وَدَوامِ تَوْفيقِكَ ما اَتَّخِذُهُ سُلَّماً اَعْرُجُ بِهِ
و دوام توفيق خود بهره‏اى به من بخش كه آن را نردبان رسيدن
اِلى‏ رِضْوانِكَ، وَامَنُ بِهِ مِنْ عِقابِكَ، يا اَرْحَمَ الرَّاحِمينَ.
به خشنودى تو كنم، و به سبب آن از عقوبتت ايمن گردم، اى مهربان‏ترين مهربانان.