• بخشی از دعای 20
- عدل گستر باشید.
- خشم خود را فرو خورید.
- فتنهها و خصومت را خاموش
اللهم و أصحاب محمد، خاصه الذين أحسنوا الصحابه، و الذين أبلوا البلاء الحسن فى نصره، و كانفوه، و أسرعوا الى وفادته، و سابقوا الى دعوته، و استجابوا له حيث أسمعهم حجه رسالاته، و فارقوا الأزواج و الأولاد فى اظهار كلمته، و قاتلوا الآباء و الأبناء فى تثبيت نبوته و انتصروا به. خداوندا بويژه (درود بفرست) بر اصحاب پيمبر اسلام صلى الله عليه و آله و سلم آنان كه (از ويژگى خاصى برخوردار بودند) و به بهترين وجه يار و ياور پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم بودند و در يارى او از هرگونه كوششى دريغ نكردند و در امتحان هاى سخت به بهترين وجه موفق شدند.
و آن گاه كه پيغمبر اكرم به آنان روى آورد، به سرعت به طرف او رفته و دعوت او را پذيرفتند و آنگاه كه نشانه هاى رسالت خود را به آنان ارايه نمود به نبوت او اقرار كردند و به جهت پيشرفت رسالت او از خاندان و خانمان خود جدا شدند و زن و فرزند دست گير آنان نشد و آنگاه كه ضرورت ايجاب مى كرد پدر كافر را فرزند با ايمان مى كشت و نيز در حالت اضطرارى پدر مؤ من با فرزند كافر مى جنگيد و در محبت حضرتش آن چنان غرق شده بودند كه گويى خود را نمى شناختند و پيوسته در تثبيت رسالت او كوشش داشته و به بركت او به پيروزى رسيدند.
ياران پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم آنگاه كه در بيعت خود راه ايمان به او را يافتند، مورد بى مهرى نزديكان خود قرار گرفته و از جانب ايشان طرد شدند، لذا رشته قرابت و خويشاوندى آنان گسيخته شد.
اينان به خاطر خداى خود همه چيز را ترك كردند و از هيچ گونه تبليغ و رساندن دعوت حضرت حق به مردم و جمع كردن آنان در اطراف پيغمبر دريغ نكردند.
بنابراين از ترك ديار و كشور و پناهنده شدن در كشورهاى ديگر خوددارى ننمودند و نيز فراخى معيشت و زندگى پر رونق را رها كرده و به جهت پيش برد اهداف بلند خود، به زندگى هاى سخت تن دادند و به خاطر عزت دين و آبروى آن ظلم هاى بسيارى را متحمل شدند.
در اين فراز از دعا نيز نكات قابل توجه و جالبى وجود دارد كه عبارتند از:
نكته اول: مسأله آزمايش است كه در آياتى از قرآن كريم اشاره شده است.
البته بايد توجه داشت كه انتخاب احسن داشتن معيار سلامت روح انسانى نيست، بلكه آنچه دليل بر صحت و استقامت روحى است. آزمايش هايى است كه در موارد گوناگون دامن گير انسان مى شود و مى بايست انسان به وظيفه خود عمل كند.
و لذا در قرآن كريم مى فرمايد: و لنبونك بشى ء من الخوف و الجوع و نقص من الاموال و الانفس و الثمرات و بشر الصابرين.
و راستى ياران نبى اكرم به بهترين وجه امتياز آوردند و از عهده تمامى اين آزمايش ها برآمدند.
نكته دوم: اصحاب آن حضرت افراد سست عنصرى نبودند كه در مقابل هر ادعايى سر تعظيم فرود آورند، بلكه در مقابل حجت و دليل تسليم مى شدند و لذا فرمود: قبول آنان پس از استماع حجت و استدلال بود و آنان مردم شديد الانفعالى نبودند، بلكه در پذيرش حجت با كمال دقت عمل مى كردند و تا دليل را لمس نمى نمودند، تسليم نمى شدند.
نكته سوم: آنچه را كه با احتياط كامل بدست آورده بودند، در حفظ و نگهدارى آن پايدارى فوق العاده از خود نشان مى دادند كه مايه عبرت آيندگان در تاريخ گرديد.
از اين رو در مقابل پيش آمدهاى بسيار سخت كه هر مقاوم نستوه را از پاى در مى آورد ايستادند؛ پيش آمد هايى از قبيل:
1 – دورى از فرزند، زن و خاندان؛
2 – كارزار با فرزندان و يا پدران؛
3 – طرد شدن آنان از طرف فاميل و عشيره؛
4 – خروج از كشور و پناهنده شدن به كشور همسايه؛
5 – ابتلا به ننگى معيشت، فقر و رها كردن باغ و زمين و سرمايه؛
6 – ابتلا به شكنجه هاى سخت از طرف كفار؛
7 – از دست دادن عزيزان و فرزندان خود در راه خدا؛
كه تاريخ بر همه آن ها كاملا گواه است.
افرادى؛ هم چون عمار و پدرش ياسر و مادرش سميه، خباب بن ارت، صهيب – و بلال -، عثمان بن مظعون، ابى ذر و امثال آنان جملگى از افراد مجاهد فى سبيل الله بودند و هر كدام داراى تاريخ زندگى عجيب و خواندنى و عبرت آموز هستند كه همه دشوارى هاى گوناگون را بجان خريدند تا دين خدا پابرجا بماند.
ولى بايد دانست كه تمامى اين تحمل ها و صبرها نشأت گرفته از محبت ها و مودت ها بود كه آيات ذيل به آن ها اشاره دارد:
لن تنالوا البر حتى تنفقوا مما تحبون و آيه شريفه و يطمعون الطعام على حبه مسكينا و يتيما و اسيرا و آيه شريفه ى و الذين آمنوا اشد حبا لله و آيه فسوف يأتى الله بقوم يحبهم و يحبونه و آيه و ما جعل الله لرجل من قلبين فى جوفه و آيه قل ان كان آباؤ كم و أبناؤ كم و اخوانكم و أزواجكم و عشيرتكم و أموال اقترفتموها و تجاره تخشون كسادها و مساكن ترضونها أحب اليكم من الله و رسوله و جهاد فى سبيله فتربصوا حتى يأتى الله بأمره
با دو قبله در ره مقصود نتوان زد قدم
يا هواى دوست بايد، يا هواى خويشتن
ولى اگر كسى فهميد كه هر پيش آمد بزرگ و كوچك فقط در اختيار خداست قهرا جز توسل به خدا راهى ديگر نمى جويد و محبت او جز به مؤ ثر حقيقى، به چيز ديگرى تعلق نمى گيرد و هرگز بر در ارباب بى مروت دنيا روى نمى آورد مگر با اين توهم غلط كه مى توان از غير خدا مددى جست.
ولى اگر كسى فهميد كه: لا يملكون لأنفسهم ضرا و لا نفعا و لا يملكون موتا و لا حيوه و لانشورا و نيز فهميد كه: و لا تدع من دون الله ما لا ينفعك و لا يضرك قهرا محبت او فقط منحصر به خدا خواهد بود.
و در اينجا مناسب است تا نكته جالبى را از حضرت سيدنا الاستاد علامه ى طباطبائى رحمه الله راجع به حب، بيان كنيم.
ايشان فرمودند: حب در حقيقت رابطه اى وجودى بين محب و محبوب است. مثلا انسان غذابى را دوست دارد و سر علاقه اش آن است كه غذا تعلق به قوه هاضمه و جاذبه دارد و اگر قوه غاذيه در انسان نبود هرگز علاقه او به غذا مفهومى نداشت؛ پس در واقع غذا را از آن نظر كه فعل براى قوه غاذيه است مى خواهد و بايد دانست به طور مطلق هر چه را كه دوست داريم، حتى معلمى كه به ما مى آموزد، يا خدمت گزارى كه به ما خدمت مى كند جملگى در اثر رابطه وجودى بين ما و محبوب ماست و اين نظام وجودى در يك معنى دقيق تر برگشت مى كند به رابطه على و معلولى كه علت، معلول خود را دوست دارد و معلول كه همه چيز خود را از علت مى داند و تمام حقيقتش وابسته و متعلق به علت است از صميم وجودش به علت خود عشق مى ورزد و در راه محبت او خود را مى بازد، همانند پروانه اى كه تمام عشقش سوختن، پرپر شدن و در پاى معشوق افتادن و جان به راه محبوب نثار كردن است.
....................
