صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۷ - فراز ۹۰

وَ لَا تَسْتَدْرِجْنِي بِإِمْلَائِكَ لِي اسْتِدْرَاجَ مَنْ مَنَعَنِي خَيْرَ مَا عِنْدَهُ وَ لَمْ يَشْرَكْكَ فِي حُلُولِ نِعْمَتِهِ بِي.

و به وسیله‏ ى مهلت دادن خود به من تدریجا و کم‏کم سزاوار عقابم مفرما (به اینکه هر گناهى مرتکب شوم نعمتى عطاء فرمائى من هم فریب خورده ى آن گشته استغفار و درخواست آمرزش آن را از یادم ببرد) مانند تدریجا سزاوار کیفر شدن کسى (ثروتمند و دارائى) که مرا از خیر و نیکى آنچه نزد او است بازداشته و بى ‏بهره گردانیده و حال آنکه در رسیدن نعمت او به من شریک تو نبوده (که آن را از من بازداشته، اشاره به قول خداى تعالى «س 7 ى 182(: و الذین کذبوا بایاتنا سنستدرجهم من حیث لا یعلمون «ى 183( و املى لهم ان کیدى متین یعنى آنانکه آیات و نشانه‏هاى «توحید و یگانگى» ما را دروغ پندارند به زودى آنها را تدریجا و کم کم عقاب نمائیم از آنجائى که ندانند «هر چه گناه کنند ما نعمت بر ایشان بیافزائیم و آنها هم بر معصیت مى‏ افزایند پس از این رو سزاوار عقاب سخت مى‏گردند» و ایشان را «چند روزى» مهلت مى‏دهیم «تا آنچه خواهند بجا آورند» همانا مکر «کیفر» ما سخت و دشوار است).