صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۷ - فراز ۶۷

اللَّهُمَّ وَ أَنَا عَبْدُكَ الَّذِي أَنْعَمْتَ عَلَيْهِ قَبْلَ خَلْقِكَ لَهُ وَ بَعْدَ خَلْقِكَ إِيَّاهُ، فَجَعَلْتَهُ مِمَّنْ هَدَيْتَهُ لِدِينِكَ، وَ وَفَّقْتَهُ لِحَقِّكَ، وَ عَصَمْتَهُ بِحَبْلِكَ، وَ أَدْخَلْتَهُ فِي حِزْبِكَ، وَ أَرْشَدْتَهُ لِمُوَالَاةِ أَوْلِيَائِكَ، وَ مُعَادَاةِ أَعْدَائِكَ.

بار خدایا و من آن بنده‏ ى تو هستم که پیش از آفرینش و پس از آفرینشت او را نعمت دادى (نعمتهاى پیش از آفرینش چیزهائى است که هستى شخص متوقف بر آن است مانند پدر و مادر) پس او را از کسانى قرار دادى که به دین خود (اسلام) راهنمائى نمودى، و براى انجام حق خویش (آنچه واجب است از گفتار و کردار و اعتقاد) توفیق دادى، و او را به ریسمان (یا زنهار) خود (قرآن و ائمه‏ ى معصومین علیهم ‏السلام) نگاهداشتى، و در حزب و گروه (پیروان) خویشتن درآوردى، و به دوستدارى دوستانت (آنانکه از تو اطاعت مى‏ نمایند) و دشمنى و دشمنانت (کسانى که خلاف امر و نهیت رفتار مى‏کنند) رهبرى فرمودى.