پس اين منم حاضر اى پروردگار من كه ايستاده ام به درگاه بزرگى تو ايستادن فرمان بر دار خوار.
فاء در كلمه ى فها تفريع بر سابق است غرض آن است كه بعد از اينكه احسان و نعم حضرت تو تفضل است پس من نيز سئوال مى نمايم از جناب تو مثل كسى كه حقيقه سئوال كننده باشد قوله وقوف المستسلم مى شود منصوب به نزع خافض باشد اى كوقوف و مى شود مفعول مطلق باشد از براى واقف.
و سئوال كننده ام من تو را بر شرمسارى از خودم سئوال نمودن حاجت دارنده ى صاحب عيال، بدان كه سئوال كننده اگر در سئوال خود شرمسار و خجل است از مسئول و از جهت ديگر كمال احتياج به مطلوب خود داشته باشد لابد آن مسئول قضاء حاجت سائل نمايد اگر حكيم و عادل باشد. پس كسى كه اين دعا را خواهد بخواند از خود ملاحظه كند كه صفات مذكوره در آن هست يا نه اگر در خود ديد و ملاحظه نمود بخواند و گرنه ترك او انسب است
اللغه: استسلام انقياد و كوچكى نمودن. يعنى اقراركننده ام به اينكه من كوچكى ننمودم براى تو هنگام احسان تو مگر به بازايستادن از عصيان تو.
بيان: اين فقره به حسب فهم عبارت مشكل شده است، آخوند فيض مى فرمايد: يعنى اقراركننده ام به اينكه من فرمانبردارى ننمودم هنگام توفيق دادن تو مرا از جهت فرمان بردارى مگر به بازداشتن تو مرا از عصيانت پس در اين حالت مرا عملى نيست.
و بعضى ديگر معنى نمودند يعنى تمام نشد از من انقياد و خضوع از براى احسان تو مگر اينكه بازداشتى از معصيت با اينكه من خالى نيستم در حالى از حالات از نعمت تو بر من پس واجب آن است كه اصلا معصيت ننمايم تو را.
................................
