― اى كسى كه يادت مايه ى آبروى يادكنندگانست، و اى كسى كه شكرت موجب كامروايى شاكران است، و اى كسى كه طاعتت باعث نجات مطيعان است، بر محمد و آلش رحمت فرست، و دلهاى ما را به ياد خود از هر ياد و زبانهامان را به شكر خود از هر شكر و اعضايمان را به طاعت خود از هر طاعت مشغول دار.
― و اگر براى ما فراغتى از كارها تقدير كرده باشى، پس آن را فراغت توام با سلامتى قرار ده كه به سبب آن گناهى دامنگيرمان نشود، و خستگى اى به ما نپيوندد. تا نويسندگان گناهان با نامه اى خالى از ذكر بديهامان از طرف ما بازگردند، و نويسندگان حسنات به سبب آنچه از نيكيهاى ما نوشته اند شادان بازآيند.
― و چون ايام عمرمان سپرى شود، و رشته ى زندگيمان بگسلد، و آن دعوت تو كه از وقوع و اجابتش گريزى نيست، ما را احضار كند. پس بر محمد و آلش رحمت فرست. و پايان آنچه را كه نويسندگان اعمالمان بر ما مى نويسند توبه اى پذيرفته قرار ده، كه بعد از آن ما را بر گناهى كه كرده باشيم و نافرمانى اى كه مرتكب شده باشيم توبيخ نكنى،
― و روزى كه اسرار و اخبار بندگانت را مى آزمايى در برابر حاضران و ناظران، پرده اى را كه خود فرو گسترده اى از روى كار ما برندارى،
― زيرا كه تو نسبت به هر كه تو را بخواند مهربانى و درباره ى هر كه تو را ندا دهد اجابت كننده اى.
.........................
