از دعاهاى امام عليه السلام است هنگام سختى و رنج و كارهاى دشوار:
̶ بار خدايا تو مرا درباره ى اصلاح نفس من به چيزى امر فرموده اى كه خود به انجام آن از من تواناترى،و توانائى تو بر آن و بر من بيشتر از توانائى من است، پس چيزى كه تو را از من خوشنود مى گرداند به من عطا كن، و رضاى خود را در حال عافيت و تندرستى (نه در حال گرفتارى) از من دريافت نما،
̶ بار خدايا مرا بر رنج، توانائى، و بر گرفتارى و بلا شكيبائى، و بر درويشى قدرت نمى باشد، پس روزيم را از من مگير و مرا به خلق خويش وامگذار، بلكه به تنهائى (بى واسطه) خواسته ام را برآور و خود كارگزار من باش
̶ و به سوى من نظر (رحمت) كن و در همه ى كارهايم ناظر باش، زيرا اگر مرا به خود واگذارى از (انجام) آن كارها ناتوان گردم و آنچه مصلحت من در آن است انجام ندهم، و اگر مرا به خلق خويش واگذارى با روى گرفته و درهم به من نگرند، و اگر مرا به ناچار به خويشانم واگذارى نوميدم گردانند، و اگر ببخشند كم و ناگوار بخشند، و بر من منت فراوان نهند، و نكوهش بسيار نمايند،
̶ پس به احسان و بخشش خود خدايا بى نيازم گردان و به بزرگى خويش بلند مرتبه ام فرما، و به توانگريت دستم را بگشا، و به آنچه نزد تو است بى نيازم نما،
̶ بار خدايا بر محمد و آل او درود فرست، و مرا از رشگ بردن رهائى ده و از گناهان بازم دار، و از حرامها (ناروائى ها) پرهيزگارم فرما، و بر نافرمانى ها دليرم مگردان، و ميل و خواهش مرا به نزد خود گردان، و رضا و خوشنوديم را در آنچه از جانب تو به من مى رسد قرار ده، و براى من در آنچه روزيم كرده اى و آنچه عطا فرمودى و آنچه احسان نموده اى بيافزا، و مرا در هر حال (از سقوط) محفوظ و نگاهداشته و پنهان شده و بازداشته و پناه داده و زينهار شده قرار ده،
̶ بار خدايا بر محمد و آل او درود فرست و مرا به انجام آنچه كه در جهتى از جهات براى خود يا براى آفريده اى از آفريدگانت بر من لازم و واجب گردانيده اى توفيق ده، اگر چه بدنم از بجا آوردنش ناتوان، و نيرويم از آن سستى ورزد، و توانائيم به آن نرسد، و دارائى و سرمايه ام گنجايش آن را نداشته باشد، خواه آن را به ياد داشته يا فراموش كرده باشم، آن تكليف از تكاليفى است
̶ كه تو اى پروردگار آن را بر من شمرده اى و من آن را از روى سهل انگارى بجا نياورده ام، پس به سبب عطاى بزرگ و بسيارى رحمت خويش آن را از جانب من فروگذار، زيرا تو توانگر بخشنده اى، تا روزى كه (رحمت) تو را ببينم (روز قيامت) چيزى (تكليفى) بر من نماند كه بخواهى به آن از نيكيهايم بكاهى يا بر بديهايم به سبب آن چند برابر بيافزائى اى پروردگار،
̶ بار خدايا بر محمد و آل او درود فرست، و براى آخرتم رغبت و مواظبت در عمل براى تو را روزيم فرما تا از روى راستى و درستى بندگى را بشناسم، و تا اينكه بى رغبتى در دنيا بر من دست يابد، و تا اينكه نيكيها را با شوق و ميل بجا آورم، و از بديها از روى بيم و ترس (كيفر آن) ايمن باشم، و نورى به من ببخش كه با آن در ميان مردم راه بروم (زندگى نمايم) و در تاريكيها (ى گمراهى) راه (راست را) رهنمون شوم، و از شك و دودلى و شبهات (حلال و حرام) روشنى يابم،
̶ بار خدايا بر محمد و آل او درود فرست و ترس اندوه كيفر و ميل پاداش (در روز قيامت) را كه وعده داده اى روزيم گردان تا (در اين دنيا هم) خوشى چيزى (بهشت) را كه ترا براى آن مى خوانم، و اندوه چيزى را كه از آن به تو پناه مى برم دريابم،
̶ بار خدايا تو آنچه صلاح كار دنيا و آخرت من است مى دانى پس به درخواستهاى من توجه فرموده مهربان باش،
̶ بار خدايا بر محمد و آل محمد درود فرست، و اعتراف كوتاهى در سپاسگزارى تو به آنچه در آسايش و تندرستى و بيمارى به من نعمت عطا فرموده اى روزيم گردان، تا هنگام ترس و ايمنى و خوشنودى و خشم و زيان و سود در آنچه پيش آيد شادى رضا و خوشنودى و آرامش دل خود را به آنچه براى تو واجب است (تسليم اوامر و اعتقاد به نيكى آنچه مقدر نموده اى) دريابم،
̶ بار خدايا بر محمد و آل او درود فرست و سينه ام (دلم) را از حسد (و رشگ بردن به ديگران) تهى گردان تا به هيچيك از آفريدگانت بر چيزى از احسانت رشگ نبرم، و تا آنكه نعمتى از نعمتهايت را در دين يا دنيا يا تندرستى يا گشايش و يا آسايش بر هيچيك از خلق تو نبينم جز آنكه بهتر از آن را به وسيله ى تو و از جانب تو تنها كه شريك ندارى براى خود آرزو نمايم (و زوال آن را از ديگران روا ندارم)
̶ بار خدايا بر محمد و آل او درود فرست، و نگهدارى از خطاها و پاسدارى از لغزشها را در دنيا و آخرت در حال خوشنودى و خشم روزيم فرما، تا با آنچه از آنها به من رو مى آورد يكسان، و انجام دهنده ى طاعت و بندگى تو باشم و رضا و خوشنوديت را درباره ى دوستان و دشمنان بر غير طاعت و رضايت برگزينم، تا دشمنم از ستم من (بر اثر دشمنى) آسوده، و دوستم از ميل و روآوردن هواى نفسم (به سوى او بر اثر دوستى) نوميد گردد،
̶ و مرا از كسانى قرار ده كه تو را هنگام خوشى از روى اخلاص مى خوانند مانند كسانى كه از روى اخلاص هنگام اضطرار و بيچارگى در دعا از تو درخواست مى نمايند، زيرا تو ستوده شده و بزرگى.
..........................
