و از دعاى امام عليه السلام بود، هنگام پناه بردن به خداوند توانا و بزرگ
- خداوندا همانا من خالصانه از ديگران دل بريده و به تو پيوسته ام.
- و با همه وجودم به تو روآوردم.
- و از آنكه نيازمند عطاى توست، روگرداندم.
- و درخواستم را از آنكه از فضلت بى نياز نبود، بازگرداندم.
- و دانستم، درخواست نيازمند از نيازمند، از سبكى انديشه و گمراهى خِرد است.
- اى خداى من، چه بسيار از مردمى ديدم كه از غير تو عزّت خواستند و خوار گشتند و از غير تو ثروت خواستند و نيازمند شدند و بلندى خواستند و پست گشتند.
- پس (شخص) دورانديش، با ديدن امثال ايشان سالم ماند. پند گرفتنش سبب توفيق او شد و برگزيدن راه صواب، او را راهنمايى كرد.
- پس -اى سرور من- جايگاه درخواستم تويى، نه هر كه از او درخواست شود. و صاحب حاجتم تويى، نه هر كه از او طلب شود.
- تويى مخصوص به خواندن من، پيش از آنكه كسى را بخوانم! هيچ كس در اميد من، با تو شريك نيست و در دعايم، كسى با تو برابر نيست و ندايم كسى را با تو جمع نمى كند.
- خداوندا يگانگىِ شمار و تسلّط قدرتِ هميشگى و فضيلت توان و نيرو و درجه والايى و بلندى، از آنِ توست.
- و غير تو، در زندگى اش نيازمند رحمت، در كار خود مغلوب، در امورش زيردست، در حالاتش گوناگون، در صفاتش دگرگون مى باشد.
- پس تو از داشتن مانندها و همتاها برتر و از داشتن همسان و همگون بزرگ تر بودى. پس تو منزّهى. معبودى جز تو نيست.
..............................
