صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۷ - فراز ۲۷

سُبْحَانَكَ لَا تُحَسُّ وَ لَا تُجَسُّ وَ لَا تُمَسُّ وَ لَا تُكَادُ وَ لَا تُمَاطُ وَ لَا تُنَازَعُ وَ لَا تُجَارَى وَ لَا تُمَارَى وَ لَا تُخَادَعُ وَ لَا تُمَاكَرُ.

منزه و پاکى! با هیچ یک از حواس (: سامعه، باصره، شامه، ذائقه و لامسه که آنها را حواس ظاهره گویند، و خیال، وهم، حس مشترک، حافظه و متصرفه که آنها را حواس باطنه نامند) درک نمى ‏گردى، و با دست مالیدن و اتصال جسم شناخته نمى‏شوى (زیرا درک شدن به وسیله‏ ى دست و تماس جسم از لوازم جسمیت است و خداوند سبحان منزه از آنست) و کسى نمى‏ تواند با تو مکر نماید (زیرا چیزى بر خداى تعالى پنهان نیست تا فریب خورد) و تو را دور سازد (تا چیزى را از تو پنهان نموده بر آن آگاه نشوى، زیرا خداوند متعال با هر کس هست و به هر چیز احاطه دارد، چنان که قرآن کریم «س 58 ى 7( فرموده: ما یکون من نجوى ثلثه الا هو رابعهم و لا خمسه الا هو سادسهم و لا ادنى من ذلک و لا اکثر الا هو معهم اینما کانوا یعنى سه کس را رازى نباشد جز آنکه خدا چهارم آنها است و نه پنج کس را جز آنکه خدا ششم آنها است و نه کمتر از آن و نه بیشتر جز آنکه هر کجا باشند خدا با آنها است) و با تو نزاع و دشمنى کند، و بر تو غلبه نموده و چیره گردد، و با تو جدال و زد و خورد نماید، و با تو خدعه کرده فریب دهد!.