از دعاهاى اوست هنگامى كه بى تابانه و هراسناك، بر خداى تعالى پناه مى برد
«1» اللَّهُمَّ إِنِّي أَخْلَصْتُ بِانْقِطَاعِي إِلَيْكَ «2» و أَقْبَلْتُ بِكُلِّي عَلَيْكَ «3» و صَرَفْتُ وَجْهِي عَمَّنْ يَحْتَاجُ إِلَى رِفْدِكَ «4» و قَلَبْتُ مَسْأَلَتِي عَمَّنْ لَمْ يَسْتَغْنِ عَنْ فَضْلِكَ «5» و رَأَيْتُ أَنَّ طَلَبَ الُْمحْتَاجِ إِلَى الُْمحْتَاجِ سَفَهٌ من رَأْيِهِ و ضَلَّةٌ من عَقْلِهِ . «6» فَكَمْ قَدْ رَأَيْتُ يا إِلَهِي من أُنَاسٍ طَلَبُوا الْعِزَّ بِغَيْرِكَ فَذَلُّوا ، و رَامُوا الثَّرْوَةَ من سِوَاكَ فَافْتَقَرُوا ، و حَاوَلُوا الِارْتِفَاعَ فَاتَّضَعُوا . «7» فَصَحَّ بِمُعَايَنَةِ أَمْثَالِهِمْ حَازِمٌ وَفَّقَهُ اعْتِبَارُهُ ، و أَرْشَدَهُ إِلَى طَرِيقِ صَوَابِهِ اخْتِيَارُهُ . «8» فَأَنْتَ يا مَوْلَايَ دُونَ كُلِّ مَسْؤُولٍ مَوْضِعُ مَسْأَلَتِي ، و دُونَ كُلِّ مَطْلُوبٍ إِلَيْهِ وَلِيُّ حَاجَتِي «9» أَنْتَ الَْمخْصُوصُ قَبْلَ كُلِّ مَدْعُوٍّ بِدَعْوَتِي ، لا يَشْرَكُكَ أَحَدٌ فِي رَجَائِي ، و لا يَتَّفِقُ أَحَدٌ مَعَكَ فِي دُعَائِي ، و لا يَنْظِمُهُ و إِيَّاكَ نِدَائِي «10» لَكَ يا إِلَهِي وَحْدَانِيَّةُ الْعَدَدِ ، و مَلَكَةُ الْقُدْرَةِ الصَّمَدِ ، و فَضِيلَةُ الْحَوْلِ و الْقُوَّةِ ، و دَرَجَةُ الْعُلُوِّ و الرِّفْعَةِ . «11» و من سِوَاكَ مَرْحُومٌ فِي عُمْرِهِ ، مَغْلُوبٌ عَلَى أَمْرِهِ ، مَقْهُورٌ عَلَى شَأْنِهِ ، مُخْتَلِفُ الْحَالَاتِ ، مُتَنَقِّلٌ فِي الصِّفَاتِ «12» فَتَعَالَيْتَ عَنِ الْأَشْبَاهِ و الْأَضْدَادِ ، و تَكَبَّرْتَ عَنِ الْأَمْثَالِ و الْأَنْدَادِ ، فَسُبْحَانَكَ لا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ
1. خدايا، من دل از جز تو بركنده و بر تو پيوسته ام.
2. و با همه ى وجودم پاك دلانه رو سوى تو آورده ام.
3. و از كسى كه به احسان تو نيازمند است، روى برتافته ام.
4. و روى حاجت خود را از كسى كه چون من از فضل تو بى نياز نيست، گردانيده ام.
5. و دريافتم كه دست نياز گشودن نيازمندى (چون من) پيش نيازمندى ديگر (چون او) دليل بى مايگى در انديشه و نظر، و گمراهى عقل و خرد اوست.
6. اى خداى من! چه بسيار مردمانى را ديده ام كه عزت را از ذليلانى چون خود طلبيدند. خوار گشتند، و ثروت را از فقيرانى چون خويش خواستند، فقير و بى چيز شدند، و مقام و منزلت را از همانندان خود مى جستند، پست و فرومايه گرديدند.
7. پس آگاهى از سرنوشت چنين مردمى، موجب هوشمندى و دورانديشى شخص دورانديش مى شود، و پند آموزى اش مايه ى توفيق او مى گردد، و برگزيدنش (خداى را به جاى خلق) او را به راه راست رهبرى مى كند.
8. از اين روست اى سرور من كه تنها مرجع خواهش هاى من، تويى نه مسئول ديگر، و تنها رواكننده ى نيازهايم تويى نه مطلوبى ديگر.
9. پيش از اين كه كسى را بخوانم، تو را مى خوانم و بس؛ در حالى كه تنها اميد من به توست و هيچ كس را با تو شريك نمى دانم، و كسى را در دعايم با تو برابر نمى بينم و در خواندنم با تو همراه نمى گيرم.
10. اى معبود من! يكتايى در ذات و يگانگى صفات با ذات، ويژه ى توست، و قدرت بيكران و كمال مطلق و توانايى بى حد براى هرگونه تصرف، و منزلت والا و شأن و مقام عالى، از آن توست.
11. و ماسواى تو، مادام كه هست، نيازمند رحمت تو و ناتوان در كار خويش، و درمانده و بيچاره ى در هر حال است و همواره، از حالى به حالى و از وصفى به وصفى ديگر منتقل مى شود و همواره در تغيير و دگرگونى است.
12. پس تو (اى خداى من) برتر از آنى كه مانند و ضدى داشته باشى، و بزرگ تر از آنى كه همسان و همتايى داشته باشى. پس تو پاك و منزهى. معبودى جز تو نيست.
...................
