صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۷ - فراز ۱۲۹
وَ اجْعَلْ لِي عِنْدَكَ مَقِيلًا آوِي إِلَيْهِ مُطْمَئِنّاً، وَ مَثَابَةً أَتَبَوَّؤُهَا، وَ أَقَرُّ عَيْناً، وَ لَا تُقَايِسْنِي بِعَظِيَماتِ الْجَرَائِرِ، وَ لَا تُهْلِكْنِي يَوْمَ تُبْلَى السَّرَائِرُ، وَ أَزِلْ عَنِّي كُلَّ شَكٍّ وَ شُبْهَةٍ، وَ اجْعَلْ لِي فِي الْحَقِّ طَرِيقاً مِنْ كُلِّ رَحْمَةٍ، وَ أَجْزِلْ لِي قِسَمَ الْمَوَاهِبِ مِنْ نَوَالِكَ، وَ وَفِّرْ عَلَيَّ حُظُوظَ الْإِحْسَانِ مِنْ إِفْضَالِكَ.
و براى من نزد (رحمت) خود آرامشگاهى که در آن آرامش گیرم، و جایگاهى که در آن جاى گزینم، و چشم را روشن سازم (شاد شوم) قرار ده و (کیفر) مرا با گناهان بزرگ (که بجا آوردهام) مسنج، و در روزى (رستاخیز) که پنهانیها (اعمال نیک و بد) آشکار مىشود عذابم مکن، و هر شک و دودلى و آنچه به حق مىماند را از من دور کن، و در حق و درستى راهى به هر رحمتى (که براى تو است، یا به سبب هر رحمتى که براى تو است راهى در حق) برایم قرار ده، و بهرههاى بخششهاى از عطایت را براى من بسیار، و نصیبهاى احسان و نیکى از بخشیدنت را بر من فراوان گردان.
