صحیفه سجادیه - دعای شماره ۲۰ - فراز ۱۰

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ حَلِّنِي بِحِلْيَةِ الصَّالِحِينَ، وَ أَلْبِسْنِي زِينَةَ الْمُتَّقِينَ، فِي بَسْطِ الْعَدْلِ، وَ كَظْمِ الغَيْظِ، وَ إِطْفَاءِ النَّائِرَةِ، وَ ضَمِّ أَهْلِ الْفُرْقَةِ، وَ إِصْلَاحِ ذَاتِ الْبَيْنِ، وَ إِفْشَاءِ الْعَارِفَةِ، وَ سَتْرِ الْعَائِبَةِ، وَ لِينِ الْعَرِيكَةِ، وَ خَفْضِ الْجَنَاحِ، وَ حُسْنِ السِّيرَةِ، وَ سُكُونِ الرِّيحِ، وَ طِيبِ الْمخَالَقَةِ، وَ السَّبْقِ إِلَى الْفَضِيلَةِ، وَ إِيثَارِ التَّفَضُّلِ، وَ تَرْكِ التَّعْيِيرِ، وَ الْإِفْضَالِ عَلَى غَيْرِ الْمُسْتَحِقِّ، وَ الْقَوْلِ بِالْحَقِّ وَ إِنْ عَزَّ، وَ اسْتِقْلَالِ الْخَيْرِ وَ إِنْ كَثُرَ مِنْ قَوْلِي وَ فِعْلِي، وَ اسْتِكْثَارِ الشَّرِّ وَ إِنْ قَلَّ مِنْ قَوْلِي وَ فِعْلِي، وَ أَكْمِلْ ذَلِكَ لِي بِدَوَامِ الطَّاعَةِ، وَ لُزُومِ الْجَمَاعَةِ، وَ رَفْضِ أَهْلِ الْبِدَعِ، وَ مُسْتَعْمِلِ الرَّأْيِ الْمخْتَرَعِ.

بار خدایا بر محمد و آل او درود فرست، و مرا به زینت صالحین و شایستگان (انجام حقوق خدا و مردم) آراسته فرما، و زیور پرهیزکاران (عمل به واجبات و ترک محرمات) را به من بپوشان، با (توفیق براى) گستردن عدل و داد (تا از افراط و تفریط در حق دورى گزینم) و فرونشاندن خشم (و آشکار نکردن آن به گفتار یا کردار، در قرآن کریم «س 3 ى 134( فرماید: و الکاظمین الغیظ و العافین عن الناس یعنى پرهیزکاران آنانند که سختترین خشم را فرونشانده از «بدى» مردم درگذرند) و خاموش کردن آتش دشمنى (اختلاف بین مردم) و گردآوردن پراکندگان (دلهاى از هم رنجیده) و اصلاح فساد بین مردم، و فاش کردن خیر و نیکى، و پنهان نمودن عیب و زشتى (از کسانى که از آن شرمنده‏اند، نه از آنانکه هر چند عیبشان را پنهان کنند دست از آن برندارند که پنهان نمودن عیب این کسان کمک بر معاصى است، پس آشکار کردن عیب آنان روا است، و ناگفته نماند: پنهان نمودن عیب درباره‏ى معصیت و گناه گذشته است، ولى درباره‏ى گناهى که اکنون بجا مى‏آورد بر کسى که توانا باشد واجب است که او را منع نموده و بازدارد، نه آنکه آن را پنهان نماید، و اگر توانا نیست به کسى که زمام امور را در دست دارد مراجعه نماید در صورتى که کار به مفسده و تباهکارى سختتر از آن نکشد، و همچنین واجب است آشکار نمودن عیب شاهد و گواه و راوى خبر و امین بر اوقاف و صدقات و اموال ایتام هنگام حاجت، زیرا احکام شرعیه بر آن مترتب است، و عیبگوى ایشان گناه نکرده است در صورتى که قصد عیب گوینده جلوگیرى از معصیت باشد، نه آشکار ساختن عیب) و نرمخوئى و فروتنى و نیکوروشى، و سنگینى، و خوشخوئى (با مردم) و پیشى گرفتن نیکى، و برگزیدن احسان بى‏آنکه جزاى احسانى باشد، و سرزنش نکردن (رسول خدا صلى الله علیه و آله فرموده: کسى که مومنى را به گناهى سرزنش نماید نمى‏میرد تا اینکه آن را مرتکب شود. و این فرمایش با وجوب امر به معروف و نهى از منکر منافات ندارد، زیرا مقصود از آن نصیحت و اندرز است، نه سرزنش) و همراهى نکردن به غیر مستحق (زیرا کمک به کسى که شایسته نیست اسراف و بیجا به کار بردن مال است که نکوهش شده) و گفتن حق اگر چه سخت (یا اندک) باشد، و کم شمردن نیکى در گفتار و کردارم اگر چه بسیار باشد، و بسیار شمردن بدى در گفتار و کردارم اگر چه کم باشد (چون این صفت شخص را از عجب و خودپسندى دور مى‏گرداند) و آنچه را بیان شد براى من به وسیله هموارگى طاعت و فرمانبرى، و همیشه بودن با جماعت (مومنین که بر مذهب حق بوده و گرد آمده‏اند هر چند اندک باشند) و واگذاشتن بدعتگزاران و آنکه راى و اندیشه اختراع شده به کار برد، کامل گردان.