صحیفه سجادیه - دعای شماره ۱۳ - فراز ۱۵

اللَّهُمَّ وَ لِي إِلَيْكَ حَاجَةٌ قَدْ قَصَّرَ عَنْهَا جُهْدِي، وَ تَقَطَّعَتْ دُونَهَا حِيَلِي، وَ سَوَّلَتْ لِي نَفْسِي رَفْعَهَا إِلَى مَنْ يَرْفَعُ حَوَائِجَهُ إِلَيْكَ، وَ لَا يَسْتَغْنِي فِي طَلِبَاتِهِ عَنْكَ، وَ هِيَ زَلَّةٌ مِنْ زَلَلِ الْخَاطِئِينَ، وَ عَثْرَةٌ مِنْ عَثَرَاتِ الْمُذْنِبِينَ.

بار خدایا و مرا به سوى تو حاجتى است که طاقت و توانائیم به آن نمى‏رسد، و چاره‏جوئیها و زرنگیهایم در برابر آن به جائى نرسیده است، و نفس من و برون آن حاجت را پیش کسى که حاجتهایش را نزد تو مى‏آورد و درخواسته‏هایش از تو بى‏نیاز نیست در نظرم جلوه داده است (تا روا شدن را از او بخواهم) و آنچه نفس جلوه داده لغزشى است از لغزشهاى خطاکاران، و به سر درآمدنى از به سر درآمدنهاى (گناهى از گناهان) گناهکاران است.