صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۲ - فراز ۱

اللَّهُمَّ إِنَّكَ أَعَنْتَنِي عَلَى خَتْمِ كِتَابِكَ الَّذِي أَنْزَلْتَهُ نُوراً، وَ جَعَلْتَهُ مُهَيْمِناً عَلَى كُلِّ كِتَابٍ أَنْزَلْتَهُ، وَ فَضَّلْتَهُ عَلَى كُلِّ حَدِيثٍ قَصَصْتَهُ.

بار خدایا تو مرا بر ختم (خواندن از آغاز تا انجام) کتاب خود یارى نمودى (توفیق دادى) همان کتابى که آن را نور و روشنائى فرستادى (که به وسیله‏ ى آن گمراهى و رستگارى و حلال و حرام آشکار گردیده، اشاره به فرمایش خداى تعالى «س 4 ى 174(: و انزلنا الیکم نورا مبینا یعنى و به سوى شما نورى آشکار و تابان «قرآن» فرستادیم) و بر هر کتابى که (به پیغمبران گذشته) نازل کردى گواه گردانیدى (تا به درستى آن گواهى دهد، اشاره به قول خداى تعالى «س 5 ى 48(: و انزلنا الیک الکتاب بالحق مصدقا لما بین یدیه من الکتاب و مهیمنا علیه یعنى ما بر تو کتاب «قرآن شریف» را به حق و راستى فرستادیم که کتاب هائى را که در برابر آنست تصدیق نموده و بر «راستى و درستى» آنها گواه است) و بر هر حدیث و سخنى که فرموده ‏اى برترى داده ‏اى (چون در آن اخبار امت هاى گذشته و اخبار آینده و آنچه را که بندگان تا روز قیامت به آن نیازمندند به پاکیزه ‏ترین لفظ در نیکوترین نظم و ترتیب بیان شده است، اشاره به قول خداى تعالى «س 39 ى 23(: الله نزل احسن الحدیث کتابا متشابها یعنى خدا نیکوترین حدیث و سخن را فرستاد که آن کتابى است که «آیاتش در کمال فصاحت و اعجاز» شبیه و مانند یکدیگر است).