صحیفه سجادیه - دعای شماره ۳۲ - فراز ۱۳

فَأَوْقَعَنِي وَ قَدْ هَرَبْتُ إِلَيْكَ مِنْ صَغَائِرِ ذُنُوبٍ مُوبِقَةٍ، وَ كَبَائِرِ أَعْمَالٍ مُرْدِيَةٍ حَتَّى إِذَا قَارَفْتُ مَعْصِيَتَكَ، وَ اسْتَوْجَبْتُ بِسُوءِ سَعْيِي سَخْطَتَكَ، فَتَلَ عَنِّي عِذَارَ غَدْرِهِ، وَ تَلَقَّانِي بِكَلِمَةِ كُفْرِهِ، وَ تَوَلَّى الْبَرَاءَةَ مِنِّي، وَ أَدْبَرَ مُوَلِّياً عَنِّي، فَأَصْحَرَنِي لِغَضَبِكَ فَرِيداً، وَ أَخْرَجَنِي إِلَى فِنَاءِ نَقِمَتِكَ طَرِيداً.

پس در حالى که از گناهان خرد هلاککننده و از کارهاى (گناهان) بزرگ تباه سازنده به سوى تو مى‏ گریختم (رو مى‏ آوردم و از گناهان دورى مى‏ گزیدم) مرا به زمین زد (از رو آوردن به تو و دورى گزیدن از گناهان جلوگیرى نمود) تا چون به نافرمانى تو نزدیک (گنهکار) شدم، و به بدى کردارم خشم (دورى از رحمت) تو را سزاوار گشتم عنان حیله و فریب خود را از من برتافت (به کار نبرد، چون مقصود او گمراه ساختن من بود) و با سخن کفر با من روبرو شد و از من بیزارى جست و پشت به من کرده برفت (اشاره به فرمایش خداى تعالى «س 59 ى 16(: اذ قال للانسان اکفر فلما کفر قال انى برى‏ء منک یعنى آنگاه که شیطان به انسان گفت کافر شود پس چون «به خداى تعالى» کافر گشت گوید: من از تو بیزارم) پس مرا در بیابان گمراهى براى خشم تو تنها گذاشت و به درگاه انتقام و کیفر تو رانده شده‏ى (از رحمتت) درآورد.