صحیفه سجادیه - دعای شماره ۳۱ - فراز ۲۳

اللَّهُمَّ فَارْحَمْ وَحْدَتِي بَيْنَ يَدَيْكَ، وَ وَجِيبَ قَلْبِي مِنْ خَشْيَتِكَ، وَ اضْطِرَابَ أَرْكَانِي مِنْ هَيْبَتِكَ، فَقَدْ أَقَامَتْنِي يَا رَبِّ ذُنُوبِي مَقَامَ الْخِزْيِ بِفِنَائِكَ، فَإِنْ سَكَتُّ لَمْ يَنْطِقْ عَنِّي أَحَدٌ، وَ إِنْ شَفَعْتُ فَلَسْتُ بِأَهْلِ الشَّفَاعَةِ.

بار خدایا به تنهائیم در برابر تو و طپیدن دلم از ترس تو و لرزه ‏ى اندامم از هیبت و بزرگوارى تو رحم فرما، زیرا- اى پروردگار من- گناهانم در درگاه تو مرا در جاى رسوائى برپا داشته پس اگر خاموش گردم کسى درباره ‏ام سخن نمى ‏گوید، و اگر شفیع و میانجى بطلبم (که مرا شفاعت کند بر اثر معصیت و نافرمانى) سزاوار شفاعت نیستم.