صحیفه سجادیه - دعای شماره ۲۲ - فراز ۶
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ اقْضِ عَنِّي كُلَّ مَا أَلْزَمْتَنِيهِ وَ فَرَضْتَهُ عَلَيَّ لَكَ فِي وَجْهٍ مِنْ وُجُوهِ طَاعَتِكَ أَوْ لِخَلْقٍ مِنْ خَلْقِكَ وَ إِنْ ضَعُفَ عَنْ ذَلِكَ بَدَنِي، وَ وَهَنَتْ عَنْهُ قُوَّتِي، وَ لَمْ تَنَلْهُ مَقْدُرَتِي، وَ لَمْ يَسَعْهُ مَالِي وَ لَا ذَاتُ يَدِي، ذَكَرْتُهُ أَوْ نَسِيتُهُ.
بار خدایا بر محمد و آل او درود فرست، و مرا به انجام آنچه که در جهتى از جهات براى خود یا براى آفریده اى از آفریدگانت بر من لازم و واجب گردانیده اى توفیق ده اگر چه بدنم از بجا آوردنش ناتوان و نیرویم از آن سستى ورزد، و توانائیم به آن نرسد، و دارائى و سرمایه ام گنجایش آن را نداشته باشد، خواه آن را به یاد داشته یا فراموش کرده باشم.
