صحیفه سجادیه - دعای شماره ۱۲ - فراز ۱۶

وَ لَا أَخَافُ عَلَى نَفْسِي إِلَّا إِيَّاكَ، إِنَّكَ أَهْلُ التَّقْوَى وَ أَهْلُ الْمَغْفِرَةِ، صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ، وَ اقْضِ حَاجَتِي، وَ أَنْجِحْ طَلِبَتِي، وَ اغْفِرْ ذَنْبِي، وَ آمِنْ خَوْفَ نَفْسِي، إِنَّكَ عَلَى كُلِّ شَيْ‏ءٍ قَدِيرٌ، وَ ذَلِكَ عَلَيْكَ يَسِيرٌ، آمِينَ رَبَّ الْعَالَمِينَ.

و من بر خود جز از تو نمى ‏ترسم، زیرا تو سزاوارى که از تو بترسند و سزاوارى که بیامرزى، بر محمد و آل محمد درود فرست، و حاجتم روا کن، و خواسته‏ ام (رهائى از عذاب) برآور، و گناهانم بیامرز، و از ترسم ایمن گردان، زیرا تو به هر چیز توانائى، و آنچه خواستم بر تو آسان است، پروردگار جهانیان دعایم به اجابت رسان.

صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۷ - فراز ۱۱۶

وَ لَا تَخْذُلْنِي عِنْدَ فَاقَتِي إِلَيْكَ، وَ لَا تُهْلِكْنِي بِمَا. أَسْدَيْتُهُ إِلَيْكَ، وَ لَا تَجْبَهْنِي بِمَا جَبَهْتَ بِهِ الْمُعَانِدِينَ لَكَ، فَإِنِّي لَكَ مُسَلِّمٌ، أَعْلَمُ أَنَّ الْحُجَّةَ لَكَ، وَ أَنَّكَ أَوْلَى بِالْفَضْلِ، وَ أَعْوَدُ بِالْإِحْسَانِ، وَ أَهْلُ التَّقْوَى، وَ أَهْلُ الْمَغْفِرَةِ، وَ أَنَّكَ بِأَنْ تَعْفُوَ أَوْلَى مِنْكَ بِأَنْ تُعَاقِبَ، وَ أَنَّكَ بِأَنْ تَسْتُرَ أَقْرَبُ مِنْكَ إِلَى أَنْ تَشْهَرَ.

و هنگام نیازمندیم به سوى تو (مراد هنگام نگرانى و گرفتارى است چون انسان همیشه به خداوند سبحان نیازمند است) خوارم مساز (مرا از رحمتت بى ‏بهره مگردان) و به وسیله ‏ى آنچه در درگاهت نیکوئى کرده ‏ام (اعمالى که پنداشته ‏ام به آنها خشنودیت را به دست آورده ‏ام در حالى که همان اعمال موجب هلاک و تباهى من شده چون به طورى که شایسته‏ ى نیکوئى است نبوده) هلاکم مکن (گوئیا این جمله اشاره است به فرمایش خداى تعالى «س 18 ى 103(: قل هل ننبئکم بالاخسرین اعمالا «ى 104( الذین ضل سعیهم فى الحیوه الدنیا و هم یحسبون انهم یحسنون صنعا یعنى «اى پیغمبر ما به مردم» بگو: آیا شما را به زیانکارترین آگاه سازم؟ آنان کسانى‏ اند که سعى و کوشش‏شان در زندگانى دنیا «بر اثر کردارهاى نیکو نما» تباه گشته و مى‏پندارند که کار نیکو مى‏کنند. گفته‏ اند: هر که کار خیر و نیکى بجا آورد و بنیاد آن بر اخلاص و ایمان نباشد مندرج در این آیه است) و دست رد بر پیشانیم مزن (مرا از درگاهت نومید بازمگردان) به آنچه (کردارى که) به وسیله ‏ى آن دست رد بر پیشانى ستیزه ‏کنندگان با خود زده ‏اى، زیرا من فرمانبرنده‏ ى توام، مى‏دانم (باور دارم) که حجت و دلیل (در هر حکمى) تو را است، و تو به فضل و بخشش سزاوارتر، و به احسان و نیکى کردن سود رسانده ‏تر، و شایسته ‏اى که از (کیفر) تو بترسند، و سزاوارى (گناهان را) بیامرزى، و به عفو نمودن شایسته ‏ترى که عقاب نمائى، و بپوشاندن (گناه) نزدیکترى که آشکار سازى.