صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۹ - فراز ۱۰

فَنَادَيْتُكَ يَا إِلَهِي مُسْتَغِيثاً بِكَ، وَاثِقاً بِسُرْعَةِ إِجَابَتِكَ، عَالِماً أَنَّهُ لَا يُضْطَهَدُ مَنْ أَوَى إِلَى ظِلِّ كَنَفِكَ، وَ لَا يَفْزَعُ مَنْ لَجَأَ إِلَى مَعْقِلِ انْتِصَارِكَ، فَحَصَّنْتَنِي مِنْ بَأْسِهِ بِقُدْرَتِكَ.

پس (در چنین گیر و دارى)- اى خداى من- تو را خواندم در حالى که فریادرسى و یارى کردنت را مى‏ طلبیدم، و به زودى اجابت و روا ساختن تو اعتماد داشتم، و مى ‏دانستم کسى که در سایه‏ ى رحمت تو جا گرفت شکست نمى‏ خورد، و کسى که به پناهگاه انتقام تو پناهنده شد (از کسى) نمى ‏ترسد، پس تو مرا به توانائیت از سختى او بازداشتى.