صحیفه سجادیه - دعای شماره ۲۶ - فراز ۲
وَ وَفِّقْهُمْ لِإِقَامَةِ سُنَّتِكَ، وَ الْأَخْذِ بِمَحَاسِنِ أَدَبِكَ فِي إِرْفَاقِ ضَعِيفِهِمْ، وَ سَدِّ خَلَّتِهِمْ، وَ عِيَادَةِ مَرِيضِهِمْ، وَ هِدَايَةِ مُسْتَرْشِدِهِمْ، وَ مُنَاصَحَةِ مُسْتَشِيرِهِمْ، وَ تَعَهُّدِ قَادِمِهِمْ، وَ كِتَْمانِ أَسْرَارِهِمْ، وَ سَتْرِ عَوْرَاتِهِمْ، وَ نُصْرَةِ مَظْلُومِهِمْ، وَ حُسْنِ مُوَاسَاتِهِمْ بِالْمَاعُونِ، وَ الْعَوْدِ عَلَيْهِمْ بِالْجِدَةِ وَ الْإِفْضَالِ، وَ إِعْطَاءِ مَا يَجِبُ لَهُمْ قَبْلَ السُّؤَالِ.
و آنان را توفیق ده براى برپا داشتن طریقه و روش (نگاه دارى احکام) و فراگرفتن اخلاق نیک خود (که بندگان را به آن امر فرموده اى) در سود رساندن به ناتوانانشان، و جلوگیرى از فقر و نیازمندیشان، و رفتن نزد بیمارشان، و راهنمائى نمودن راه جویشان، و اندرز دادن مشورت کننده شان، و دیدار از سفر آمده شان، و پنهان کردن رازهاشان، و پوشاندن عیب هاشان، و یارى کردن ستمدیده شان، و خوب کمک کردنشان در ابزار خانه (دیگ، تبر، نردبان و مانند آنها) و سود رساندنشان به بخشش فراوان، و دادن آنچه ایشان را واجب و لازم است پیش از درخواست (ابواسمعیل گفته: به حضرت باقر علیه السلام گفتم: شیعه «پیروان شما آل محمد علیهم السلام» نزد ما بسیار است، فرمود: آیا دارا به ندار مهربانى مىکند «چیزى مى دهد» و نیکوکار را از بدکار مىگذرد و با یکدیگر کمک مىنمایند؟ گفتم: نه، فرمود: آنان شیعه نیستند، شیعه کسى است که این کارها را بجا آورد).
