صحیفه سجادیه - دعای شماره ۳۷ - فراز ۱۲

وَ لَوْ كَافَأْتَ الْمُطِيعَ عَلَى مَا أَنْتَ تَوَلَّيْتَهُ لَأَوْشَكَ أَنْ يَفْقِدَ ثَوَابَكَ، وَ أَنْ تَزُولَ عَنْهُ نِعْمَتُكَ، وَ لَكِنَّكَ بِكَرَمِكَ جَازَيْتَهُ عَلَى الْمُدَّةِ الْقَصِيرَةِ الْفَانِيَةِ بِالْمُدَّةِ الطَّوِيلَةِ الْخَالِدَةِ، وَ عَلَى الْغَايَةِ الْقَرِيبَةِ الزَّائِلَةِ بِالْغَايَةِ الْمَدِيدَةِ الْبَاقِيَةِ.

و اگر فرمانبر را بر آنچه (عملش که) تو او را بر آن وادار نموده‏اى (قدرت بر آن را به او داده‏اى) پاداش مى‏دادى نزدیک بود که پاداش تو را نیابد، و نعمت و بخششت از دست او برود (چون کسى به عمل و کردار دیگرى سزاوار پاداش نمى‏گردد) ولى تو به کرم و بزرگواریت او را بر عمل در مدت کوتاه نیست شدنى (دنیا) به پاداش در مدت دراز همیشگى (آخرت) و بر کردارى که پایانش نزدیک و زایل شدنى است به پاداشى که پایانش طولانى و جاودانى است پاداش داده‏اى (حضرت صادق- علیه‏السلام- فرموده: اینکه اهل آتش «دوزخ» همیشه در آتش‏اند براى آنست که نیت و قصدشان در دنیا این بوده که اگر در آن جاوید مى‏بودند، همیشه خدا را معصیت مى‏کردند، و اینکه اهل بهشت همیشه در بهشت‏اند براى آنست که قصدشان در دنیا چنین بوده که اگر در آن جاوید مى‏بودند همیشه خدا را اطاعت مى‏نمودند، پس اهل آتش و بهشت به سبب قصدشان جاوید مى‏باشند.