صحیفه سجادیه - دعای شماره ۳۱ - فراز ۷
كَالْجَاهِلِ بِقُدْرَتِكَ عَلَيْهِ، أَوْ كَالْمُنْكِرِ فَضْلَ إِحْسَانِكَ إِلَيْهِ حَتَّى إِذَا انْفَتَحَ لَهُ بَصَرُ الْهُدَى، وَ تَقَشَّعَتْ عَنْهُ سَحَائِبُ الْعَمَى، أَحْصَى مَا ظَلَمَ بِهِ نَفْسَهُ، وَ فَكَّرَ فِيما خَالَفَ بِهِ رَبَّهُ، فَرَأَى كَبِيرَ عِصْيَانِهِ كَبِيراً وَ جَلِيلَ مُخَالَفَتِهِ جَلِيلًا.
مانند کسى که به قدرت و توانائى تو بر خود نادان، یا بسیارى احسان تو را به خود انکار کرده باشد (چون جاهل و منکر در اوامر او کوتاهى کرده و نواهیش را انجام مىدهد ولى عالم و داناى به حق او اگر چنین کند کار نادان و منکر کرده است) تا چون دیده ى هدایت و رستگارى براى او گشوده و ابرهاى کورى (گمراهى) از پیش او باز شد، آنچه به آن خود را ستم نموده شمرده، و در آنچه به آن پروردگارش را مخالفت کرده اندیشیده، پس گناه بزرگش را بزرگ و مخالفت عظیمش را عظیم دیده.
