صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۷ - فراز ۱۸
أَنْتَ الَّذِي قَصُرَتِ الْأَوْهَامُ عَنْ ذَاتِيَّتِكَ، وَ عَجَزَتِ الْأَفْهَامُ عَنْ كَيْفِيَّتِكَ، وَ لَمْ تُدْرِكِ الْأَبْصَارُ مَوْضِعَ أَيْنِيَّتِكَ.
و توئى آنکه وهم ها و اندیشه ها از ادراک کنه و حقیقت ذات تو مانده اند (زیرا اگر وهم حقیقت ذات او را دریابد باید در جهت و مکانى باشد، و خداوند تعالى منزه از آنست که در جهت و مکانى باشد) و فهم ها و دانشها (یا عقلها) از کیفیت و چگونگى تو (از ادراک صفات مخصوصه ات که جز تو حقیقت آنها را نمىداند) ناتوانند، و دیده ها جاى کجائى تو را درنیافتند (جائى ندارى که دیده ها تو را دریابند، زیرا بودن در جائى تابع جسمیت است، و خداوند سبحان از جسمیت منزه است، پس اینیت و کجا بودن بر او محال است).
