صحیفه سجادیه - دعای شماره ۱ - فراز ۸
وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي لَوْ حَبَسَ عَنْ عِبَادِهِ مَعْرِفَةَ حَمْدِهِ عَلَى مَا أَبْلَاهُمْ مِنْ مِنَنِهِ الْمُتَتَابِعَةِ، وَ أَسْبَغَ عَلَيْهِمْ مِنْ نِعَمِهِ الْمُتَظَاهِرَةِ، لَتَصَرَّفُوا فِي مِنَنِهِ فَلَمْ يَحْمَدُوهُ، وَ تَوَسَّعُوا فِي رِزْقِهِ فَلَمْ يَشْكُرُوهُ.
و سپاس خداى را که اگر بندگانش را از شناختن سپاسگزارى خود بر نعمتهاى پى در پى که به ایشان داده و بخشش هاى پیوسته که براى آنها تمام گردانیده بازمى داشت (امر نفرموده بود که شکر نعمت هایش بجا آورند) هر آینه نعمت هایش را صرف نموده او را سپاس نمى گزاردند، و در روزى که عطا فرموده فراخى مى یافتند و شکرش بجا نمى آوردند.
