صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۵ - فراز ۱۱

يَوْمَ لَا يُخْزِي اللَّهُ النَّبِيَّ وَ الَّذِينَ آمَنُوا مَعَهُ، نُورُهُمْ يَسْعَى بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَ بِأَيْمَانِهِمْ، يَقُولُونَ رَبَّنَا أَتْمِمْ لَنَا نُورَنَا، وَ اغْفِرْ لَنَا، إِنَّكَ عَلَى كُلِّ شَيْ‏ءٍ قَدِيرٌ. فَمَا عُذْرُ مَنْ أَغْفَلَ دُخُولَ ذَلِكَ الْمَنْزِلِ بَعْدَ فَتْحِ الْبَابِ وَ إِقَامَةِ الدَّلِيلِ.

(و آن) روزى (هنگامى است) که خدا پیغمبر و آنان را که به او ایمان آورده ‏اند خوار نمى‏ گرداند (شفاعت آن حضرت را درباره ‏ى امت و درخواست مومنین را درباره‏ ى یارانشان مى‏ پذیرد) نور ایشان پیش روى آنها و از سمت راستشان مى‏رود (بر اثر طاعت و بندگیشان در دنیا در جلو و سمت راست روشنائى براى آنان مى ‏تابد که در آن روشنائى به سوى بهشت مى‏روند، یا «چنانکه از حضرت صادق- علیه‏ السلام- روایت شده:» پیشوایان مومنین روز قیامت در جلو و سمت راست آنها مى‏ روند تا ایشان را به بهشت درآورند) مى‏گویند: پروردگار ما نور ما را کامل گردان (این درخواست نسبت به تفاوت نورهاى آنها است بر حسب اعمالشان در دنیا) و ما را بیامرز (از آنچه باعث کامل نشدن نور ما است درگذر) زیرا تو بر هر چیز توانائى. پس بعد از گشودن در و بپا داشتن راهنما عذر و بهانه ‏ى کسى که از آمدن به آن منزل و جایگاه (بهشت جاوید، با جور بودن وسائل) غافل و بی خبر باشد چیست؟!