صحیفه سجادیه - دعای شماره ۲۷ - فراز ۱۵
فَإِذَا صَافَّ عَدُوَّكَ وَ عَدُوَّهُ فَقَلِّلْهُمْ فِي عَيْنِهِ، وَ صَغِّرْ شَأْنَهُمْ فِي قَلْبِهِ، وَ أَدِلْ لَهُ مِنْهُمْ، وَ لَا تُدِلْهُمْ مِنْهُ، فَإِنْ خَتَمْتَ لَهُ بِالسَّعَادَةِ، وَ قَضَيْتَ لَهُ بِالشَّهَادَةِ فَبَعْدَ أَنْ يَجْتَاحَ عَدُوَّكَ بِالْقَتْلِ، وَ بَعْدَ أَنْ يَجْهَدَ بِهِمُ الْأَسْرُ، وَ بَعْدَ أَنْ تَأْمَنَ أَطْرَافُ الْمُسْلِمِينَ، وَ بَعْدَ أَنْ يُوَلِّيَ عَدُوُّكَ مُدْبِرِينَ.
پس هرگاه با دشمن تو و دشمن خود (کفار که قصد جنگیدن و تباه ساختن او را دارند) روبرو شود آنان را در پیش چشمش اندک نما، و مقامشان را در دلش کوچک ساز، و او را بر ایشان غلبه ده و آنها را بر او چیره مگردان، پس اگر زندگانیش را به نیکبختى پایان داده شهادت (کشته شدن در راه حق) را برایش مقدر نمودى، شهادتش پس از آن باشد که دشمنت را به کشتن هلاک و تباه کند، و پس از آن باشد که اسیرى و دستگیرى آنها را به رنج افکند، و پس از آن باشد که در مرزهاى مسلمانان (یا در طوائف ایشان) ایمنى و آرامش برقرار شود، و پس از آن باشد که دشمنانت (به میدان جنگ) پشت کرده شکست خورده برگردند.
