صحیفه سجادیه - دعای شماره ۲۴ - فراز ۹

اللَّهُمَّ وَ مَا تَعَدَّيَا عَلَيَّ فِيهِ مِنْ قَوْلٍ، أَوْ أَسْرَفَا عَلَيَّ فِيهِ مِنْ فِعْلٍ، أَوْ ضَيَّعَاهُ لِي مِنْ حَقٍّ، أَوْ قَصَّرَا بِي عَنْهُ مِنْ وَاجِبٍ فَقَدْ وَهَبْتُهُ لَهُمَا، وَ جُدْتُ بِهِ عَلَيْهِمَا، وَ رَغِبْتُ إِلَيْكَ فِي وَضْعِ تَبِعَتِهِ عَنْهُمَا، فَإِنِّي لَا أَتَّهِمُهُمَا عَلَى نَفْسِي، وَ لَا أَسْتَبْطِئُهُمَا فِي بِرِّي، وَ لَا أَكْرَهُ مَا تَوَلَّيَاهُ مِنْ أَمْرِي يَا رَبِّ.

بار خدایا آنچه پدر و مادر در گفتار با من تعدى نموده ‏اند (سخنان ناروائى گفته ‏اند) یا در کردار درباره‏ ى من بیجا رفتار کرده ‏اند (به شایستگى مرا تربیت و پرورش ننموده‏ اند) یا حق مرا تباه ساخته ‏اند یا از آنچه واجب است (وظیفه ‏ى ایشان بوده که آن را انجام دهند) درباره‏ ى من کوتاهى کرده ‏اند من آن را به آنان بخشیدم و آن را وسیله ‏ى احسان بر ایشان گردانیدم، و از تو خواهانم که وبال و گرفتارى آن را از ایشان بردارى (آنان را به گفتار و کردار بیجا و تضییع حق و انجام ندادن وظیفه درباره‏ ى من به کیفر نرسانى) زیرا من درباره‏ ى خود به ایشان گمان بد نمى‏ برم، آنان را در مهربانى به خویش سهل‏ انگار نمى ‏دانم، و از آنچه درباره‏ ام نموده ‏اند کراهت نداشته دلگیر نیستم، اى پروردگارم.