صحیفه سجادیه - دعای شماره ۲۰ - فراز ۶

اللَّهُمَّ لَا تَدَعْ خَصْلَةً تُعَابُ مِنِّي إِلَّا أَصْلَحْتَهَا، وَ لَا عَائِبَةً أُوَنَّبُ بِهَا إِلَّا حَسَّنْتَهَا، وَ لَا أُكْرُومَةً فِيَّ نَاقِصَةً إِلَّا أَتْمَمْتَهَا.

بار خدایا وامگذار مرا در خوئى که (مردم آن را) زشت مى ‏دانند جز آنکه آن را اصلاح نمائى (توفیقم دهى که به زشتى آن پى برده مرتکب نشوم) و نه خوى زشتى که به وسیله‏ ى آن سرزنش شوم جز آنکه آن را نیکو گردانى (توفیقم دهى که از کیفر آن آگاه شده خود را برهانم) و نه خوى پسندیده ‏اى که در من ناتمام باشد جز آنکه آن را کامل کنى (توفیقم دهى آن را دنبال کرده به منتهاى آن برسم).