صحیفه سجادیه - دعای شماره ۳۲ - فراز ۱۷
وَ لَا أَسْتَشْهِدُ عَلَى صِيَامِي نَهَاراً، وَ لَا أَسْتَجِيرُ بِتَهَجُّدِي لَيْلًا، وَ لَا تُثْنِي عَلَيَّ بِإِحْيَائِهَا سُنَّةٌ حَاشَا فُرُوضِكَ الَّتِي مَنْ ضَيَّعَهَا هَلَكَ.
و روزى را به روزه داشتنم گواه نمى گیرم (روزى را روزه ى پسندیده نگرفته ام تا آن را گواه خود گردانم) و از شبى به سبب شب زنده داشتنم پناه نمى طلبم (شبى براى عبادتى که پذیرفته شده باشد بیدار نبوده تا به آن پناه برم) و مستحبى (آنچه در شرع بجا آوردن آن رجحان و برترى داشته و گناهى در بجا نیاوردن آن نیست) بر اثر بجا آوردن آن مرا ثنا نگفته نمى ستاید جز واجبات تو که هر که آن را ضائع کرده و بجا نیاورده هلاک گشته به کیفر خواهد رسید.
