صحیفه سجادیه - دعای شماره ۳۵ - فراز ۳

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ طَيِّبْ بِقَضَائِكَ نَفْسِي، وَ وَسِّعْ بِمَوَاقِعِ حُكْمِكَ صَدْرِي، وَ هَبْ لِيَ الثِّقَةَ لِأُقِرَّ مَعَهَا بِأَنَّ قَضَاءَكَ لَمْ يَجْرِ إِلَّا بِالْخِيَرَةِ، وَ اجْعَلْ شُكْرِي لَكَ عَلَى مَا زَوَيْتَ عَنِّي أَوْفَرَ مِنْ شُكْرِي إِيَّاكَ عَلَى مَا خَوَّلْتَنِي.

بار خدایا بر محمد و آل او درود فرست، و مرا به قضا و قدر خود دلخوش گردان، و سینه ‏ام را در چیزهائى که مقدر نموده ‏اى فراخ کن (مرا از آنها شاد و خشنود فرما) و اعتماد و تکیه‏ گاهى به من ببخش تا با آن اقرار کنم که قضاء و قدر تو جز به نیکى روان نگشته، و شکر و سپاس مرا براى خود بر آنچه از من بازداشته‏اى از شکرم تو را بر آنچه به من بخشیده ‏اى کاملتر قرار ده (زیرا آنچه که از او بازداشته صلاحش در آن بوده و اگر باز نمى‏ داشت به او زیان رسیده و تباه مى‏ گشت، چنانکه در حدیث قدسى بیان شد، و دفع ضرر و زیان مهمتر از جلب نفع و سود است، بنابراین لازم است که شکر بر مهمتر کاملتر باشد).