صحیفه سجادیه - دعای شماره ۳۶ - فراز ۱

اللَّهُمَّ إِنَّ هَذَيْنِ آيَتَانِ مِنْ آيَاتِكَ، وَ هَذَيْنِ عَوْنَانِ مِنْ أَعْوَانِكَ، يَبْتَدِرَانِ طَاعَتَكَ بِرَحْمَةٍ نَافِعَةٍ أَوْ نَقِمَةٍ ضَارَّةٍ، فَلَا تُمْطِرْنَا بِهِمَا مَطَرَ السَّوْءِ، وَ لَا تُلْبِسْنَا بِهِمَا لِبَاسَ الْبَلَاءِ.

بار خدایا این برق و رعد (یا این ابر و برق یا این ابر و رعد) دو نشانه‏ ى از نشانه‏ هاى تو و دو خدمتگزار از خدمتگزاران تواند که در فرمانبرى از تو به رساندن رحمت سود دهنده یا عذاب زیان رسان مى‏شتابند، پس به سبب آنها باران ضرر و زیان (بارانى که ساختمانها و کشتزارها را ویران نماید) بر ما مبار، و رخت بلاء و گرفتارى بر ما مپوشان (ما را به تنگى در زندگى و بى ‏آذوقه‏ گى گرفتار مکن).