صحیفه سجادیه - دعای شماره ۲۴ - فراز ۱۰
فَهُمَا أَوْجَبُ حَقّاً عَلَيَّ، وَ أَقْدَمُ إِحْسَاناً إِلَيَّ، وَ أَعْظَمُ مِنَّةً لَدَيَّ مِنْ أَنْ أُقَاصَّهُمَا بِعَدْلٍ، أَوْ أُجَازِيَهُمَا عَلَى مِثْلٍ، أَيْنَ إِذاً يَا إِلَهِي طُولُ شُغْلِهِمَا بِتَرْبِيَتِي؟ وَ أَيْنَ شِدَّةُ تَعَبِهِمَا فِي حِرَاسَتِي؟ وَ أَيْنَ إِقْتَارُهُمَا عَلَى أَنْفُسِهِمَا لِلتَّوْسِعَةِ عَلَيَّ؟
زیرا حق ایشان بر من واجب تر و نیکیشان به من دیرین تر و نعمتشان نزد من بزرگتر از آنست که آنها را به عدل و داد قصاص نموده گروگیرى کنم، یا مانند آنچه نموده اند رفتار نمایم (و اگر چنین کنم پس) در این هنگام- اى خداى من- بسیارى کار ایشان براى پرورش من چه شد؟! و سختى رنجشان در پاس داشتنم کو؟ و تنگى (گرفتارى) که براى گشایش (آسایش) بر من به خود هموار نموده اند کجا است؟.
