صحیفه سجادیه - دعای شماره ۱۲ - فراز ۳

وَ يَحْدُونِي عَلَى مَسْأَلَتِكَ تَفَضُّلُكَ عَلَى مَنْ أَقْبَلَ بِوَجْهِهِ إِلَيْكَ، وَ وَفَدَ بِحُسْنِ ظَنِّهِ إِلَيْكَ، إِذْ جَمِيعُ إِحْسَانِكَ تَفَضُّلٌ، وَ إِذْ كُلُّ نِعَمِكَ ابْتِدَاءٌ.

و مى‏ دارد مرا به درخواست از تو تفضل تو (تفضل احسان به دیگرى است بدون حقى که احسان جزاى آن باشد) به کسى که رو به تو آورد و با گمان نیک به سویت آید، زیرا همه‏ ى احسانهاى تو از روى تفضل مى ‏باشد، و همه‏ ى نعمتهایت ابتدائى است (نه آنکه جزاى حقى باشد، و این منافات ندارد با اینکه عمل و کردار نیک سبب دخول بهشت گردد، چنانکه خداى تعالى «س 16 ى 32( فرماید: ادخلوا الجنه بما کنتم تعملون «به سبب اعمال نیکى که بجا آوردید به بهشت درآئید» زیرا عمل نیکوى موجب پاداش متوقف بر وجود و هستى و قدرت و توفیق و سائر اسباب است و همه‏ ى آنها تفضل و احسان خداوند است بى‏ آنکه جزاى کردارى باشد).