صحیفه سجادیه - دعای شماره ۳۷ - فراز ۱۲
وَ لَوْ كَافَأْتَ الْمُطِيعَ عَلَى مَا أَنْتَ تَوَلَّيْتَهُ لَأَوْشَكَ أَنْ يَفْقِدَ ثَوَابَكَ، وَ أَنْ تَزُولَ عَنْهُ نِعْمَتُكَ، وَ لَكِنَّكَ بِكَرَمِكَ جَازَيْتَهُ عَلَى الْمُدَّةِ الْقَصِيرَةِ الْفَانِيَةِ بِالْمُدَّةِ الطَّوِيلَةِ الْخَالِدَةِ، وَ عَلَى الْغَايَةِ الْقَرِيبَةِ الزَّائِلَةِ بِالْغَايَةِ الْمَدِيدَةِ الْبَاقِيَةِ.
و اگر فرمانبر را بر آنچه (عملش که) تو او را بر آن وادار نموده اى (قدرت بر آن را به او داده اى) پاداش مىدادى نزدیک بود که پاداش تو را نیابد، و نعمت و بخششت از دست او برود (چون کسى به عمل و کردار دیگرى سزاوار پاداش نمىگردد) ولى تو به کرم و بزرگواریت او را بر عمل در مدت کوتاه نیست شدنى (دنیا) به پاداش در مدت دراز همیشگى (آخرت) و بر کردارى که پایانش نزدیک و زایل شدنى است به پاداشى که پایانش طولانى و جاودانى است پاداش داده اى (حضرت صادق- علیه السلام- فرموده: اینکه اهل آتش «دوزخ» همیشه در آتش اند براى آنست که نیت و قصدشان در دنیا این بوده که اگر در آن جاوید مى بودند، همیشه خدا را معصیت مىکردند، و اینکه اهل بهشت همیشه در بهشت اند براى آنست که قصدشان در دنیا چنین بوده که اگر در آن جاوید مى بودند همیشه خدا را اطاعت مى نمودند، پس اهل آتش و بهشت به سبب قصدشان جاوید مىباشند.
