صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۷ - فراز ۱۹

أَنْتَ الَّذِي لَا تُحَدُّ فَتَكُونَ مَحْدُوداً، وَ لَمْ تُمَثَّلْ فَتَكُونَ مَوْجُوداً، وَ لَمْ تَلِدْ فَتَكُونَ مَوْلُوداً.

توئى آنکه پایانى براى تو نیست تا (به آنجا) محدود و منتهى گردى، و (در عقول و اوهام) مصور نشده‏ اى تا موجود و دریافته شوى (زیرا محدود و مصور شدن مستلزم محل و ترکیب است، و محل و ترکیب از لوازم جسم است، و خداوند سبحان جسم نیست) و والد نبوده و فرزندى نیاورده ‏اى تا مولود و زائیده شده باشى (معنى این جمله این نیست که هر که والد باشد مولود هم خواهد بود تا گفته شود این سخن درست نمى‏باشد، زیرا حضرت آدم- علیه ‏السلام- والد بود و مولود نبود، بلکه معنى آن اینست که چون ولد و فرزند آنست که منفصل و جدا شود از دیگرى که مانند او است، و ثابت شده که خداى تعالى را مثل و مانندى نیست پس والد نبوده و فرزندى نیاورده و به همین معنى مولود هم نخواهد بود، و الله اعلم بمقاصد اولیائه).