صحیفه سجادیه - دعای شماره ۱۶ - فراز ۳۱
وَ إِنْ كُنْتَ تَغْفِرُ لِي حِينَ أَسْتَوْجِبُ مَغْفِرَتَكَ، وَ تَعْفُو عَنِّي حِينَ أَسْتَحِقُّ عَفْوَكَ فَإِنَّ ذَلِكَ غَيْرُ وَاجِبٍ لِي بِاسْتِحْقَاقٍ، وَ لَا أَنَا أَهْلٌ لَهُ بِاسْتِيجَابٍ، إِذْ كَانَ جَزَائِي مِنْكَ فِي أَوَّلِ مَا عَصَيْتُكَ النَّارَ، فَإِنْ تُعَذِّبْنِي فَأَنْتَ غَيْرُ ظَالِمٍ لِي.
و اگر مرا بیامرزى هنگامى که آمرزش تو را سزاوار گردم، و ببخشى آنگاه که شایستهى عفو تو شوم پس آن آمرزش و بخشیدن از روى شایستگى من لازم نگشته (بلکه از فضل و احسان تو بوده) زیرا جزاى من از تو در نخستین بار که تو را معصیت کردم آتش بوده، پس اگر مرا کیفر نمائى دربارهى من ستم ننمودهاى
