صحیفه سجادیه - دعای شماره ۳۴ - فراز ۲

كَمْ نَهْيٍ لَكَ قَدْ أَتَيْنَاهُ، وَ أَمْرٍ قَدْ وَقَفْتَنَا عَلَيْهِ فَتَعَدَّيْنَاهُ، وَ سَيِّئَةٍ اكْتَسَبْنَاهَا، وَ خَطِيئَةٍ ارْتَكَبْنَاهَا كُنْتَ الْمُطَّلِعَ عَلَيْهَا دُونَ النَّاظِرِينَ، وَ الْقَادِرَ عَلَى إِعْلَانِهَا فَوْقَ الْقَادِرِينَ، كَانَتْ عَافِيَتُكَ لَنَا حِجَاباً دُونَ أَبْصَارِهِمْ، وَ رَدْماً دُونَ أَسْمَاعِهِمْ.

بسا نهى تو را که بجا آوردیم، و بسا امر و فرمانى را که ما را بر آن آگاه ساختى از آن تجاوز کردیم، و بسا بدى که به دست آوردیم، و گناهى که مرتکب شدیم، در حالیکه تو بر آن آگاه بودى نه نگاه ‏کنندگان، و بر هویدا کردن آن توانا بودى بیشتر از توانایان، عافیت و رهائى دادن تو براى ما پیش چشم ایشان پرده و در برابر گوش هاشان سد و مانع بود.