صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۷ - فراز ۱۰۵

وَ عَافِنِي مِمَّا ابْتَلَيْتَ بِهِ طَبَقَاتِ عَبِيدِكَ وَ إِمَائِكَ، وَ بَلِّغْنِي مَبَالِغَ مَنْ عُنِيتَ بِهِ، وَ أَنْعَمْتَ عَلَيْهِ، وَ رَضِيتَ عَنْهُ، فَأَعَشْتَهُ حَمِيداً، وَ تَوَفَّيْتَهُ سَعِيداً.

و از آنچه (گرفتاریها که) اصناف غلامان و کنیزان (مرد و زن از بندگان) خود را دچار کرده‏اى سلامتى و بى‏گزندى ده، و به منتهى درجات کسى برسانم که با او عنایت داشته (از گرفتاریهاى دنیا و آخرت) نگهداریش نموده‏اى، و بر او انعام و بخشش کرده‏اى، و از او خشنود شده‏اى، و به سبب آن او را (در دنیا از جهت اخلاق و افعال نزد خود) ستوده شده زنده داشته، و نیکبخت گردیده (سزاوار بهشت که بزرگترین نیکبختیها است گشته) مى‏رانده‏اى.