صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۷ - فراز ۱۲۰
وَ إِذَا أَرَدْتَ بِقَوْمٍ فِتْنَةً أَوْ سُوءاً فَنَجِّنِي مِنْهَا لِوَاذاً بِكَ، وَ إِذْ لَمْ تُقِمْنِي مَقَامَ فَضِيحَةٍ فِي دُنْيَاكَ فَلَا تُقِمْنِي مِثْلَهُ فِي آخِرَتِكَ.
و هرگاه به گروهى (بر اثر نافرمانى) فتنه و تباهى یا بدى و گرفتارى بخواهى (پیش آورى) مرا در حالى که پناهنده ى به تو هستم از آن رهائى ده، و چون مرا در دنیاى خود (دنیائى که مالک آن توئى) در جاى رسوائى) به پا مدار (رسوا مگردان).
