صحیفه سجادیه - دعای شماره ۱۲ - فراز ۱۰
وَ يَا مَنْ تَحَمَّدَ إِلَى خَلْقِهِ بِحُسْنِ التَّجَاوُزِ، وَ يَا مَنْ عَوَّدَ عِبَادَهُ قَبُولَ الْإِنَابَةِ، وَ يَا مَنِ اسْتَصْلَحَ فَاسِدَهُمْ بِالتَّوْبَةِ وَ يَا مَنْ رَضِيَ مِنْ فِعْلِهِمْ بِالْيَسِيرِ، وَ يَا مَنْ كَافَى قَلِيلَهُمْ بِالْكَثِيرِ، وَ يَا مَنْ ضَمِنَ لَهُمْ إِجَابَةَ الدُّعَاءِ، وَ يَا مَنْ وَعَدَهُمْ عَلَى نَفْسِهِ بِتَفَضُّلِهِ حُسْنَ الْجَزَاءِ.
و اى آنکه با گذشت نیک بر آفریدگانش منت نهاده (نعمت سزاوار منت داده، چون خداى تعالى از منت نهادن «بیان کردن نیکى خود به دیگرى» منزه است) و اى آنکه بندگانش را به توبه پذیرى عادت داده، و اى آنکه اصلاح تباهی هاى ایشان را به وسیله ى توبه خواسته، و اى آنکه از کردار (نیک) ایشان به اندک خشنود گشته، و اى آنکه (کار) اندک ایشان را پاداش بسیار داده، و اى آنکه روا شدن دعاء را برایشان ضمانت کرده، و اى آنکه از روى تفضل پاداش نیک به ایشان را وعده فرموده است.
