صحیفه سجادیه - دعای شماره ۲۱ - فراز ۱۲
وَ لَا تَجْعَلْ لِفَاجِرٍ وَ لَا كَافِرٍ عَلَيَّ مِنَّةً، وَ لَا لَهُ عِنْدِي يَداً، وَ لَا بِي إِلَيْهِمْ حَاجَةً، بَلِ اجْعَلْ سُكُونَ قَلْبِي وَ أُنْسَ نَفْسِي وَ اسْتِغْنَائِي وَ كِفَايَتِي بِكَ وَ بِخِيَارِ خَلْقِكَ.
و براى گناهکار و کافر بر من منت قرار مده، و براى او نزد من نعمت و مرا به ایشان حاجت و درخواستى مگذار، بلکه آرامش دل و الفت جان و بىنیازى و کارگزارى مرا به خود و به نیکان خلق خویش قرار ده (مردى به حضرت صادق علیه السلام گفت: فدایت شوم از خدا بخواه که مرا از خلقش بىنیاز گرداند، حضرت فرمود: خداوند روزى هر که را به دست هر که بخواهد تقسیم نموده «چون انسان از معاشرت و نیازمندى به همجنس خود ناچار است چنین درخواستى مورد ندارد» ولى از خدا مى خواهم که تو را از حاجت و درخواست به مردم پست و فرومایه بىنیاز گرداند).
