صحیفه سجادیه - دعای شماره ۳۲ - فراز ۲۱
اللَّهُمَّ وَ إِذْ سَتَرْتَنِي بِعَفْوِكَ، وَ تَغَمَّدْتَنِي بِفَضْلِكَ فِي دَارِ الْفَنَاءِ بِحَضْرَةِ الْأَكْفَاءِ فَأَجِرْنِي مِنْ فَضِيحَاتِ دَارِ الْبَقَاءِ عِنْدَ مَوَاقِفِ الْأَشْهَادِ مِنَ الْمَلَائِكَةِ الْمُقَرَّبِينَ، وَ الرُّسُلِ الْمُكَرَّمِينَ، وَ الشُّهَدَاءِ وَ الصَّالِحِينَ، مِنْ جَارٍ كُنْتُ أُكَاتِمُهُ سَيِّئَاتِي، وَ مِنْ ذِي رَحِمٍ كُنْتُ أَحْتَشِمُ مِنْهُ فِي سَرِيرَاتِي.
بار خدایا چون (گناهان) مرا به عفو و گذشت و احسان و نیکى خود در سراى نیستى (دنیا) در حضور نظائر و مانندها (ى من) پوشاندى (رسوایم نکردى) پس از رسوائیهاى سراى هستى (آخرت) در جایگاه هاى حاضرین از فرشتگان ارجمند و پیغمبران گرامى و آنانکه در راه خدا کشته شده اند و نیکوکاران پناهم ده از همسایه اى که بدیهایم را از او پنهان مىنمودم، و از خویشاوندى که در کارهاى پنهانى خود از او شرم مىداشتم.
