صحیفه سجادیه - دعای شماره ۲۰ - فراز ۵
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ، وَ مَتِّعْنِي بِهُدًى صَالِحٍ لَا أَسْتَبْدِلُ بِهِ، وَ طَرِيقَةِ حَقٍّ لَا أَزِيغُ عَنْهَا، وَ نِيَّةِ رُشْدٍ لَا أَشُكُّ فِيهَا، وَ عَمِّرْنِي مَا كَانَ عُمْرِي بِذْلَةً فِي طَاعَتِكَ، فَإِذَا كَانَ عُمْرِي مَرْتَعاً لِلشَّيْطَانِ فَاقْبِضْنِي إِلَيْكَ قَبْلَ أَنْ يَسْبِقَ مَقْتُكَ إِلَيَّ، أَوْ يَسْتَحْكِمَ غَضَبُكَ عَلَيَّ.
بار خدایا بر محمد و آل محمد درود فرست، و مرا به رستگارى شایسته بهره مند کن (به راه راست راهنمائى فرما) که آن را (به راه دیگر) عوض نکنم، و به راه حقى که از آن بیرون نشوم، و به قصد صواب و درستى که در آن شک ننمایم، و تا هنگامى که عمرم در فرمانبرى تو به کار رود عمر ده، و هرگاه عمرم چراگاه شیطان شود (بر من تسلط یابد) بمیرانم پیش از آنکه دشمنى سخت تو به من رو آورد، یا خشمت بر من استوار گردد (مراد از دشمنى و خشم خداى تعالى دورى رحمت او است).
