ناگوارى هاى زندگى قابل شمارش نيست و بعضى هم قابل پيش بينى نيست .امام عليه السلام در نخستين جمله ى اين فراز فرمود : «وادرأ عنى بلطفك ؛ از من به لطف خود دور كن» . ولى آن چه را كه بايد دور شود در كلام نياورده است . در واقع ، هدف امام اين است كه : «خدايا بدى ها را به لطف خود از من دور كن» و حذف مفعول علامت عموم و اطلاق است ؛ بنابراين ، امام از خدا خواسته است كه تمام بدى ها و گرفتارى ها را از ساحت زندگى دور نمايد . سپس مى فرمايد : «أصلحنى ؛ خدايا مرا اصلاح كن» . و نمى فرمايد چه چيز را در من اصلاح فرما و افزون بر اين ، اصلاح را به ذات شخص نسبت مى دهد ، اما بايد توجه كرد كه اين فرمايش امام مانند آيه ى شريفه ى : (حرمت عليكم أمهاتكم ؛ مادران شما بر شما حرام اند.) نيست ، زيرا آيه مى فرمايد : فقط ازدواج با مادران حرام است ، نه امور ديگر مانند : نگاه ، معاشرت و گفت و گو ، اما فرموده ى امام در اين فراز ، شمول دارد و بدان معنا است كه هر كاستى در من وجود دارد و هر كمالى را كه ندارم ، تو خود جبران بفرما .
صلاح انسانى گذشته از عافيت بدنى و مادى او در اين جهان ، يك سلسله از كمالات و فضايل است كه مى بايد در همين دنيا كسب شود و انسان از رهگذر آن ، خود را براى سازش با آينده ى ابدى آماده سازد ؛ بنابراين ، اين گونه صلاح ، به مقدمات ويژه اى نيازمند است كه امام عليه السلام در جمله بعد ، اين مقدمات را درخواست فرموده است.
............................
