صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۷ - فراز ۱۰۵
وَ عَافِنِي مِمَّا ابْتَلَيْتَ بِهِ طَبَقَاتِ عَبِيدِكَ وَ إِمَائِكَ، وَ بَلِّغْنِي مَبَالِغَ مَنْ عُنِيتَ بِهِ، وَ أَنْعَمْتَ عَلَيْهِ، وَ رَضِيتَ عَنْهُ، فَأَعَشْتَهُ حَمِيداً، وَ تَوَفَّيْتَهُ سَعِيداً.
و از آنچه (گرفتاریها که) (مرد و زن از بندگان) خود را دچار کرده اى سلامتى و بى گزندى ده، و به منتهى درجات کسى برسانم که با او عنایت داشته (از گرفتاری هاى دنیا و آخرت) نگه داریش نموده اى، و بر او انعام و بخشش کرده اى، و از او خشنود شده اى، و به سبب آن او را (در دنیا از جهت اخلاق و افعال نزد خود) ستوده شده زنده داشته، و نیکبخت گردیده (سزاوار بهشت که بزرگترین نیکبختی ها است گشته) مى رانده اى
