• بخشی از دعای 20
- عدل گستر باشید.
- خشم خود را فرو خورید.
- فتنه‌ها و خصومت را خاموش
جواسى: جمع جاسيه به معنى صعب و غليظ.
يعنى: اى خداى من پس از آنكه فهمانيدى تو ما را اعانت بر تلاوت او و آسان نموده ى تو مشكلات زبانهاى ما را به حسن عبارت او.
پس بگردان تو ما را از كسانى كه مراعات كند او را حق رعايت او.
سيد شارح مى فرمايد: كه رعايت قرآن به امورى چند مى شود:
اول: اينكه زياد او را تلاوت نمايد مرويست كه سه چيز شكايت نمايند به سوى خدا يكى مسجد خرابى كه مردم در آن نماز نكنند، ديگرى عالمى كه بين جهال است، سيم قرآنى كه خوانده نشود و غبار بر آن نشيند.
دوم: در هر ماه يك مرتبه ختم كند او را به تلاوت او يا در شش شب مگر در شهر رمضان كه ختم قرآن در آن در هر سه شب يك دفعه مستحب است.
سوم: قرين او به صورت حزين و لحن عرب.
چهارم: انس به قرآن گرفتن، حضرت سجاد فرمود كه اگر تمام مردم بميرند نمى ترسم و وحشت نمى كنم بعد از آنكه قرآن با من است.
پنجم: تعليم و تعلم و حفظ آن و فراموش ننمودن آن بعد از حفظ حضرت صادق (ع) فرمود: آنكه قرآن را درست نموده و حفظ نموده از روى مشقت از براى او دو اجر است.
فرمود: قرآن، قرآن، قرآن، به درستى كه آيه ى از قرآن و سوره ى مى آيد در روز قيامت تا اينكه بالا رود هزار درجه در بهشت و مى گويد قرآن: حفظ من نمودى رسيدى تو به اين مرتبه.
فرمود امام (ع) اگر مردى فراموش نمايد سوره ى از قرآن را پس از سوره ى مى آيد در روز قيامت تا اينكه مشرف بر آن شود از درجه ى از بعض درجات و گويد السلام عليك و آن گويد: و عليك السلام تو كيستى؟ مى فرمايد: من فلان سوره بودم كه فراموش نمودى مرا و دست برداشتى اگر مرا نگه مى داشتى به اين مرتبه
مى رسيدى.
حضرت كاظم فرمايد: كه هر كه بميرد از اولياء و شيعيان ما و قرآن نداند در قبر ياد او دهند تا برسد به درجه ى خود به درستى كه درجات بهشت بر قدر آيات قرآن است گفته شود بر قارى بخوان و بالا رو خواهد خواند و بالا رفت.
ششم: بوسيدن آن و تعظيم آن و نزدن بعض آن را به بعضى.
حضرت باقر فرمايد: نمى زند مرد قرآن را بعضى به بعضى مگر اينكه كافر شود.
هفتم: از روى قرآن تلاوت نمودن اگر چه در حفظ او باشد زيرا كه نظر به قرآن عبادت است.
هشتم: استشفاء نمودن به قرآن.
نهم: تعظيم حامل آن نمودن از براى آنكه حامل قرآن است.
دهم: عمل بر آن و وجوه ديگر هم هست كه مقام اقتضاء بسط آنها ندارد.
اللغه: يدين اى ينقاد از انقاد.
فزع: التجاء، محكم: واضح الدلاله.
متشابه: ضد آن.
الاعراب: موضحات بينات از قبيل اضافه ى صفت به موصوف است.
يعنى: اطاعت نمايد تو را اعتقاد تسليم مر آيات محكمات او و ملتجى شود به سوى اقرار به متشابهات او و بينات واضحه ى او.
يعنى: اى خداى من به درستى كه تو فرستادى او را در حالت تفسير، و تفضيل دادى ما را بر آنكه جاهل است علم او را و قوت فرمودى تو ما را بر آن تا اينكه بلند نمائى ما را بالاى كسى كه طاقت ندارد حمل او را.
تنبيهات: اول آن است كه از اين كلام چنان استفاده شود كه خلاق عالم قرآن را نازل نموده بر پيغمبر (ص) على نحوالاجمال، و بعد بر آن نفس مقدس الهام فرمود اسرار و عجايب او را چنانچه شهادت دهد بر اين مطلب اخبار كثيره كه دلالت كند بر اين كه قرآن را هفت بطن يا هفتاد بطن است، و فرموده خود خدا كه لارطب و لا يابس الا فى كتاب مبين پس قرآن نظير سرمشق است كه معلمين از براى تلامذه ى خود نويسند بناء على هذا پيغمبر فهميد عجايب او را به الهام و ذريه ى طيبه ملهمات او را از جناب او تعلم نمودند و از براى مردم تفسير كردند تعجب است از بعضى سفله كه علم ائمه ى ما را مثل علم نبى دانند با وجود آنكه علم نبى از قبيل علم الهام و علم وصى از قبيل تعلم است.
دوم: ضمير فضلتنا و ورثتنا نتواند رعيت بود و اگر رعيت تلاوت اين فقرات نمايد تغيير عبارت دهد در آن حال به آنكه بگويد و ورثت اهل بيت نبينا و فضلتهم چنانكه مرحوم مجلسى فرموده يا اينكه از ضمير نا نوع قصد نمايد به اعتبار اشرف افراد يا غرض قدر قليل باشد و كيف كان قصد معنى ظاهرى كذب است حرام لابد حاجت به تصرف دارد.
سيم: قوله من لم يطق، مراد به طاقت حمل نداشتن دو احتمال دارد
يا طاقت علم يا طاقت عمل.
............................
