اخلاق و كردار ناپسند
بخشی از دعای ششم صحیفه سجادیه :
پناه ببرید به خداوند بزرگ از
امام فرمود: همين كه محبوس شد ولد ملك زجره ى ديگر بر آن نمايد مى افتد به سوى زمين گريه كننده از خوف زجره.
يعنى: اگر خودم را به خودم واگذارى از عهده برنيايم.
تا به اين مرتبه كه رسيدم هرگز مفقود نديدم مهربانى تو را از خودم.
احظى: اسم تفضيل از حظ به معنى نصيب و بهره و با وجود اين تاكيد زياد نشد اعتماد من به تو تا اينكه فارغ كنم نفس خود را از براى آنچه كه او بهره دارنده تر است از براى من نزد تو.
يعنى: شيطان بر من چنان مسلط شد كه بدگمانم از جاى آوردن تو حاجت مرا.
الحال كه مالك من شده است شكايت مى نمايم به سوى تو از بدى همسايه بودن او مر او اطاعت نمودن من او را.
ملكه به فتحات ثلثه به معنى تسلط.
يعنى: پناه به تو مى برم از سلطنت او.
بدان كه خداى عزوجل و علا از براى هر نفس به حسب استعداد او قرار داده است سلطنت شيطانى را گاه چنان شود كه رزق حلال نصيب او نشود و بدل او حرام چنانكه بالعيان در بعضى نفوس ديده شود.
جسام: عظام.
الهام: در دل انداختن.
بدان كه انسان اگر قناعت نمايد به آنچه كه خدا از براى او مقرر فرمود و راضى شود به آن حصه كه خدا از براى او تقسيم نموده هرگز نخواهد مترصد امر معاش بود و از براى معاش هرگز نخواهد خلاف شرع رفتار نمود و او در نزد خود و مردمان غنى است.
انسب در مقام يذهب بود مگر اينكه گوئيم در مقام دعا است و نيز انسب القادرين است به جاى الرازقين.
بار خدايا به درستى كه من پناه مى برم به تو از آتشى كه سختى نمائى تو به آن بر آنكه گناه نمود تو را، و وعده فرمودى تو به آن كسى را كه اعراض نمود از خواهش تو، و از آتشى كه نور او تاريكى است و سستى او به درد آورنده است، و دور او نزديك است، و از آتشى كه بعضى از آن مى خورد بر بعض ديگر و حمله مى نمايد بعض آن بر بعض ديگر.
روايت كند ترمذى و غير آن از جناب ختمى مآب (ص) كه آن بزرگوار فرمود كه: دميدند آتش جهنم را هزار سال تا آنكه سرخ شد و بعد دميدند او را هزار سال تا اينكه سفيد شد، و بعد دميدند او را هزار سال تا سياه شد و اكنون سياه است و تاريك.
روايت شده كه: اگر مردى در مشرق باشد و جهنم در مغرب و اگر پرده ى آتش را بردارند خواهد مغز سرش به جوش آمد.
مروى است از حضرت اميرالمومنين (ع) كه آن بزرگوار فرمودند مردم بدانيد كه مالك جهنم همين كه غضب بر آتش نمايد بعضى از آن خواهد بعضى را خورد و بعضى از آن خواهد بعضى را شكست فقرات اخيره دعا از اين چند روايت واضح گردد.
و از آتشى كه پراكنده مى كند استخوانها را خاكستر.
و مى نوشاند اهل خود را از آن آب متعفن.
تبقى از ابقيت و ابقاء رحمت و شفقت است يعنى از آتشى كه مهربانى نمى كند بر كسى كه زارى كنند به سوى او.
رحم نمى نمايد كسى را كه طلب مهربانى از او نموده است.
و قادر نيست بر تخفيف از آنكه فروتنى نمايد براى او و منقاد او شود.
مى اندازد يا ملاقات مى كند ساكنين خود را به گرم ترين چيزى كه نزد او است از عقوبت درد آورنده و سوء عاقبت شديد.
........................
