صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۹ - فراز ۵
فَنَظَرْتَ يَا إِلَهِي إِلَى ضَعْفِي عَنِ احْتَِمالِ الْفَوَادِحِ، وَ عَجْزِي عَنِ الِانْتِصَارِ مِمَّنْ قَصَدَنِي بِمُحَارَبَتِهِ، وَ وَحْدَتِي فِي كَثِيرِ عَدَدِ مَنْ نَاوَانِي، وَ أَرْصَدَ لِي بِالْبَلَاءِ فِيما لَمْ أُعْمِلْ فِيهِ فِكْرِي.
پس تو- اى خداى من- ناتوانیم را از زیر بار رفتن رنجهاى گران، و از انتقام کشیدن از کسى که در جنگیدنش قصد من کرده، و تنهائیم را در برابر بسیارى عدد و شماره ى (لشگر) کسى که با من دشمنى نموده، و براى گرفتار ساختنم در آنچه فکر ننموده و از آن غافل مانده ام در کمین نشسته، دیدى.
