• بخشی از دعای شانزدهم
1- خداوند هر كس را كه پس از توكل به او، درباره فقرش شكایت به
لبيك و سعديك مصدراند و تثنيه و منصوب اند به فعل مقدر از جنس خود پس مفعول مطلق خواهند بود لبيك اصلش الب لبين لك نون و لام به اضافه لبى به سوى كاف حذف شدند لبيك شد معنى لب مصدر ايستادن هست، و
همچنين سعديك اصلش اسعد سعدين لك بود و سعد و مساعدت به معنى يارى است يعنى هر وقتى بخوانى مرا اجابت نمايم و يارى نمايم اختلاف شده است كه تثنيه در اين دو كلمه از براى دلالت بر تثنيه ى معنى است كه يعنى ايستاده ام بعد از ايستادن ديگر يا از براى مجرد تكرير باشد مثل فارجع البصر كرتين اى مكررا و شايد آيه ى شريفه الطلاق مرتان هم از براى مجرد تكرير باشد نه اينكه سه طلاق يا دو طلاق بيك لفظ.
يعنى: منم اى خداى من بنده ى تو آن چنانى كه امر فرمودى او را به خواندن او تو را پس گفت لبيك و سعديك و كمر بستم در اجابت تو.
اين منم حاضر اى پروردگار من افتاده شده ما بين دو دست تو كه او را قدرت و توانائى جز اطاعت و فرمانبردارى تو نيست بنده اى است منقاد و او را توانائى سركشى نيست.
وقر: به معنى ثقل و سنگينى
فناء: به معنى عدم مقابل وجود، يعنى منم آن كسى كه سنگين نموده گناهان پشت او را و منم آن كسى كه فنا و برطرف نموده معصيتها زندگانى و عمر او را غرض از اين كلام اظهار خوارى و ذلت و بى نشانى خود نمودن است.
جهل نادانى مقابل دانا مراد به جهل در كلام نه به معنى نادانى باشد بلكه به معنى عدم تفكر و تدبر نمودن است از بدى عاقبت.
يعنى: عمل او عمل جهلى است در بعضى از روايات وارد است كه
هر كه خطور كند نفس او در معصيت خدا او جاهل است اگر چه عالم باشد.
از شيخ ابراهيم كفعمى و سيد مرتضى رحمهما الله چنان نقل شده كه عاصى در حال عصيان يا كافر است و يا مجنون باء در كلمه به جهله سببيه است ضمير منه راجع به موصول است يعنى: منم آنكه به سبب جهل خود معصيت نموده است تو را و نبودى تو مستوجب آن او مر معصيت را.
............................
