و از دعاى امام عليه السلام بود، براى خود در اقرار به گناه، پس از تمام كردن نماز شب
- خداوندا اى صاحب پادشاهى پاينده جاويد.
- و اى فرمانرواى استوارِ بدون لشكريان و ياران.
- و اى عزيزى كه با سپرى شدن روزگارها و سال هاى گذشته و گذشتن زمان ها و روزها، ماندگار است.
- فرمانروايى تو، چنان با عزّت است، كه حدّى براى اوّلش و پايانى براى آخرش نيست.
- و سلطنت تو، چنان بلندمرتبه است، كه همه چيز پيش از رسيدن به پايان آن، ساقط شود.
- و آخرين وصفِ ستايندگان، به پايين ترين مرتبه اى كه به خود اختصاص داده اى، نمى رسد.
- اوصاف در تو گمراه شده و تعريف ها پيش از رسيدن به تو، از هم گسسته و تصوّرهاى دقيق در بزرگوارى ات سرگردان گشته.
- چنين است كه تو خدايى هستى كه در اوّليتِ خود اوّل و در اين (صفت) دائم و جاويدى.
- و من بنده اى هستم كه عملش ضعيف و آرزويش بزرگ است. اسباب پيوندها از دستم بيرون رفته، جز آنچه به رحمتت وصل شده و رشته هاى آرزو از من بريده، جز بخشايشت كه به آن چنگ زده ام.
- طاعتى كه به شمار آورم، نزد من كم است و معصيتت كه بر دوش كشم، بر من زياد است. و گذشت از بنده ات گر چه بد كرده، بر تو دشوار نيست. پس از من درگذر.
- خداوندا علم تو بر اعمال پنهان ما، آگاه است. و هر پوشيده اى نزد آگاهى تو، آشكار است. و كارهاى ريز و كوچك، از تو پنهان نمى ماند و رازهاى نهان، از تو غايب نيست.
- و دشمن تو كه براى بيراهه بردن من از تو فرصت خواست، پس فرصتش دادى، و براى گمراه كردنم از تو -تا روز جزا- مهلت طلبيد، پس مهلتش دادى، بر من چيره شده است.
- پس در حالى كه از گناهان كوچكِ هلاكت بار و از كردارهاى بزرگِ نابودكننده به سويت مى گريختم، مرا بر زمين زد. و همين كه به نافرمانى ات پرداختم و با زشتى كردارم، خشمت را سزاوار گشتم، پس عنان حيله اش را از من برگرداند و با گفتار كفرش با من روبرو شد و از من بيزارى جست و پشت كنان از من فرار كرد. پس مرا تنها در بيابان خشمت رها نمود و مرا رانده شده، به سوى درگاه انتقامت درآورد.
- نه شفاعت كننده اى است كه برايم نزد تو شفاعت كند و نه پناه دهنده اى كه برايم از تو امان گيرد و نه جاى استوارى كه مرا از تو بازدارد و نه پناهگاهى كه از تو بدان پناه برم.
- پس اين جايگاهِ پناهنده شده به تو، و محل اعتراف كننده براى توست. پس مبادا فضل تو از من تنگى نمايد و بخشايشت از من كوتاهى كند و مبادا من بى بهره ترين بندگانِ توبه كننده ات و از نااميدترين گروه هاى آرزومندت باشم. و مرا بيامرز. به درستى كه تو بهترين آمرزندگانى.
- خداوندا همانا تو مرا امر كردى، پس ترك گفتم و مرا نهى نمودى، پس مرتكب شدم و انديشه بدْ خطا را براى من آراست، پس (از فرمان تو) كوتاهى نمودم.
- نه مى توانم روزه دارىِ روزى را شاهد گيرم و نه شب زنده دارى شبى را پناهِ خود خواهم و نه (عمل) مستحبّى به خاطر زنده ساختنش مرا مى ستايد، مگر واجبات تو، كه هر كه آن را انجام نداد، به هلاكت رسد.
- و من هيچ گاه با فضيلتِ (عمل) مستحبّ به سويت توسّل نمى جويم، با آنكه از بسيارى از شرايط واجبات غفلت نمودم و از به پا داشتن حدود تو تجاوز كرده، پرده حرام ها را دريده ام و گناهان بزرگى انجام داده ام كه عافيت داشتن تو از رسوايى هاى آن، براى من پوششى گرديد.
- و اين جايگاه كسى است كه درباره خويش، از تو شرمنده گشت و بر خود خشمگين و از تو خوشنود است. پس با وجودى فروتن و گردنى فروافتاده و پشتى گرانبار از (بار) خطاها، پيش روى توست، در حالى كه ميان (دو راهىِ) ميل به تو و ترس از تو ايستاده است.
- و تو سزاوارترين كسى هستى كه به او اميد است و شايسته ترين كسى مى باشى كه بايد از او ترسيد و از او پرهيز نمود. پس اى پروردگار من، آنچه را اميد دارم، به من عطا كن، و از آنچه ترسيده ام، مرا ايمنى ده و سود رحمت خود را به من ارزانى دار. كه تو بخشنده ترين كسى هستى كه از آنها درخواست مى شود.
- خداوندا و اكنون كه مرا به بخشايشت پوشاندى و (گناه) مرا به فضلت در سراى فانى در حضور همانندانم نهان داشتى، پس از رسوايى هاى سراى باقى، نزد جايگاه هاى شاهدان؛ از فرشتگان ارجمند و پيامبران بزرگوار و شهيدان و صالحان، از همسايه اى كه بدى هايم را از او نهان مى داشتم و از خويشاوندى كه در كارهاى مخفى خود از او شرم مى نمودم، مرا ايمن ساز.
- پروردگار من، در رازپوشى بر من، به آنها اعتماد ندارم و پروردگار من، در آمرزش -براى خود- به تو اعتماد نمودم و تو سزاوارترين كسى هستى كه به او اعتماد شد و بخشنده ترين كسى مى باشى كه از او درخواست شد و مهربان ترين كسى هستى كه از او رحمت خواسته شد. پس به من رحم كن.
- خداوندا و تو مرا (آن هنگام كه) آبى پست (بودم)، از صلبى با استخوان هاى درهم تنيده و راه هاى تنگ، به سوى رحمى تنگ كه آن را با پرده ها پوشاندى، سرازير نمودى. مرا از حالى به حال ديگر مى گرداندى. تا اينكه مرا به صورت كامل رساندى و در من اندام ها را پابرجا كردى. همچنانكه در كتاب خود وصف نمودى. نخست نطفه سپس خونِ بسته شده و سپس پاره گوشت، سپس استخوان آفريدى، سپس استخوان ها را با گوشت پوشاندى، آنگاه مرا آنچنانكه خواستى، آفرينشى ديگر دادى.
- تا هنگامى كه به روزى تو محتاج شدم و از فريادرسى فضلت بى نياز نبودم. از زيادى خوردنى و آشاميدنى كه براى كنيزت مقرّر فرموده بودى، برايم خوراك قرار دادى. همان (مادرى) كه مرا در درون او جاى دادى و مرا در قرارگاه رحم او سپردى.
- و اى پروردگار من، اگر مرا در آن احوال به توانايى خودم وامى گذاردى يا مرا ناگزير مى ساختى، به نيروى خود پناه برم؛ همانا توان از من كناره مى گرفت و نيرو از من دور مى شد.
- پس به فضل خودت مرا مانند نيكوكارى مهربانْ خوراك دادى و آن را از روى احسانت تا كنون درباره من به جا مى آورى. نيكى ات از دستم نمى رود و خوبى احسانت درباره ام عقب نمى افتد و با اين همه اعتمادم به تو محكم نمى شود، تا براى آنچه كه براى من نزد تو خوشايندتر است آسوده خاطر شوم.
- شيطانْ افسار مرا در بدگمانى و سست باورى به دست گرفت، پس از بدهمسايگى او با من و اطاعت نفسم از او به تو شكايت مى كنم و از تو مى خواهم مرا از چيرگى او نگاه دارى و به درگاه تو زارى مى كنم، تا فريبش را از من بازگردانى.
- و از تو درخواست مى كنم كه راهى آسان براى روزى ام، (فراهم) نمايى. پس سپاس تو را كه نعمت هاى بزرگ را آغاز نمودى و شكرگزارى بر نيكى كردن و نعمت دادنت را به من الهام كردى. پس بر محمّد و خاندانش درود فرست و روزى ام را بر من آسان فرما و مرا به آنچه برايم مقدّر فرموده اى، قانع سازى و به بهره ام در آنچه برايم قسمت كرده اى، راضى نمايى و آنچه از جسم و عمرم سپرى شده، در راه طاعتت قرار دهى. كه تو بهترين روزى دهندگانى.
- خداوندا، همانا به تو پناه مى آورم از آتشى كه با آن به هر كه تو را نافرمانى كرده، سخت گرفتى و با آن هر كه را از خوشنودى تو روى گردانْد، تهديد نمودى و از آتشى كه نورش تاريكى، و آسايشش دردناك و دورش نزديك است و از آتشى كه پاره هايش يكديگر را مى خورد و برخى بر برخى ديگر حمله مى برد.
- و از آتشى كه استخوان ها را مى پوساند و اهلش را آب جوشان مى نوشاند، و از آتشى كه بر زارى كنندگانش مهربان نيست و به مهرجويانش رحم نمى كند، و قادر بر سبك كردن (شعله ها) از كسى كه برايش فروتنى نمايد و تسليم او گردد، نيست و با ساكنان خود با سوزان ترين كيفرِ دردناك و عواقب سخت روبرو مى شود.
- و از عقرب هاى آن كه دهانشان گشوده است و از مارهاى آن كه با نيش هايشان مى زنند و از آشاميدنى اش كه روده و دلِ ساكنانش را پاره پاره مى كند و دل هايشان را برمى كَنَد، به تو پناه مى برم و از تو راهنمايى مى خواهم، براى آنچه از آن (آتش) دور سازد و عقب گردانَد.
- خداوندا بر محمّد و خاندانش درود فرست و مرا به بسيارى رحمتت از آن ايمن ساز و به نيكويى گذشتت، از لغزش هايم درگذر و مرا خوار نساز. اى بهترين پناه دهندگان.
- خداوندا همانا تو از ناخوشايندى ها نگهدارى مى كنى و نيكى عطا مى كنى و آنچه بخواهى انجام دهى و تو بر هر چيز قادرى.
- خداوندا بر محمّد و خاندانش درود فرست هنگامى كه نيكوكاران ياد شوند و بر محمّد و خاندانش درود فرست، تا شب و روز در گردش هستند. درودى كه پشتوانه اش قطع نشود و تعدادش به شمار درنيايد. درودى كه هوا را آكنده سازد و آسمان و زمين را پر كند.
- درود خدا بر او تا اينكه خوشنود شود و درود خدا بر او و خاندانش، پس از خوشنود شدن. درودى كه حدّ و نهايتى برايش نيست! اى مهربان ترين مهربانان.
..................................
